How Gold bonds would win over physical Gold?

Last few years Gold as an asset or investment has not done well, it had negative returns. Though demand and supply decide the price equilibrium for most commodities, Gold’s value depend on multiple factors. It is an alternative currency, so it has inverse relationship with US Dollar. When dollar does not do well, Gold will do better and vice versa. In the last few months, Dollar is gaining so Gold is not. US Fed is set to raise rates and most of the developed world is facing deflation (not inflation) are the other reasons for poor performance of Gold.

Looking at India as consumer base, we import around 1,000 tonnes of Gold every year. That is approx. $40 B of import bill a year. Majority (60%) of that goes to making of jewelry. Around 30% is in the form of bars and coins which is the target market for Gold bonds. Govt. aims to reduce the physical gold bought for investment purposes with proposed bonds and save precious forex. If Govt. and RBI succeed with this plan, India would save around $10-12 billions of imports a year which would reduce our trade deficit by 10-15% a year.

This has some hidden benefits that intrigue me. India is one of the biggest gold buyers in the international market. And if we reduce it by 30% (or 300 tonnes bars and coins), it would impact the demand situation of gold (global demand is around 4,000 tonnes/year) and it may result in softness in price. Other benefit is, reduced import bill will help Rupee. This would mean, Gold price in Rupee terms have higher chances of remaining where they are or soften rather than see an appreciation.

This would mean last few years bad performance in Gold would continue for some more time. And the Gold Bonds offering a consistent and positive return would become an advantage over owning physical gold. I have a wishful thinking that consumers will surely notice this and if they curb some jewelry demand too (and start giving a mix of gold bonds and jewelry as wedding gifts), it would reduce gold imports further.

India has around 20,000 tonnes of Gold with its citizens. As Gold’s bad performance is about to continue and due to that, if some of this reserve gold comes into trading market for monetization, the need to import Gold further reduces for India. Though this trend may take long time to catch up, it is not completely improbable and when the time comes, momentum will be difficult to stop.

The summary is, gold bonds will keep the gold prices in check and reduce the pressure on Rupee. When and how this gold bond scheme will be implemented is something we need to wait and watch.

Writers vs. Government. What lies ahead?

Writers are a minority community. And the way they protest are different from the ways of Aam Admi. Writers need not hit streets, shout slogans or stop traffic to show they are protesting. They can do through their writing (Pen is mightier than sword) and by returning the awards they received.

Writers returning their awards to Sahitya Akademi poses a question. Is Akademi responsible for what Govt. is supposed to do? What kind of an influence Akademi will have on Govt.? Akademi is a link between the writers and the Govt. and is not a platform for solving the disagreements. But writers using the same media to express their dissatisfaction may harm the interests of Akademi. At the end of the day, the fight is between writers and the PM. And the issue is religious intolerance and Govt.’stand on it. Though PM broke his silence on the matter, writers are not happy with his statements.

The issue of religious or ideological intolerance is nothing new. And writers returning awards is nothing new too. Khushwant Singh had done it. Tagore had done it too protesting the incident of Jallianwala Bagh. India had learnt its every lesson and emerged stronger every time. This time too it would come out stronger but the tide might upturn few before it settles.

Writers (if not all, most) are sensitive beings. They sense the change in air and feel the pain quite early. They are the leading indicators of the big change underway. Voltaire to Karl Marx sensed the changes quite early, the social revolutions they predicted did not fail to materialize. Though it took time build the momentum and the larger society to take part in it. British banning Anandmath worked only against them. A Chinese king trying to bury the works of Confuscius were not successful, you know who lasted long. Writers or their works are broad representation of the society, though they are ahead of time many a times. Burning the libraries or neglecting the writers has not worked well for those in power in the history.

Ruling party is not dumb to know this. But they might have overlooked the situation and underestimated the impact. Parties win and lose elections. But society makes their choice. Going by history and wisdom, writers though they are a very minuscule community of voters, are at the forefront of the society. What writers want will be be demanded by the larger society too later. Writers are indicators of what lies ahead. Like the wind before the storm. Wind has already arrived. Is storm building up? It is all speculation, for now.

Will the Govt. care? If not, they will pay the price.

A farmer who broke out of poverty

A farmer is in news and for a good reason. Let me give you some background.

His father was a bonded laborer. Odds were against him like for all poor farmers. But he owes his success to adopting simple measures in his farming.

Non-stop income: His daily income comes from selling milk through dairy farming. Weekly income comes from selling vegetables. Quarterly income comes from harvesting coconut. Half yearly income comes from pulses. Yearly income comes from sugarcane and turmeric crops. 

This is a simple but an effective way of beating the price fluctuations and weak monsoons. A cow or two does not occupy much space in the farm. The coconut trees at the border line do not require intensive care but yet offer a steady income. And the portfolio of crops in the field coming to harvest at different times of the year provide the non-stop income. This inclusive farming when practiced to perfection provides the farmer a healthy cash flow which a salaried person would envy.

No loans and reinvesting in his fields: This farmer did not borrow even while sinking bore wells one every year for eight years. Accumulated money found a purpose and the bore wells reduced dependency on the rain. He had the patience to do that with his own money. This farmer who started with four acres of land now owns about 40 acres.

His name is Puttiah and he inaugurated this year’s Mysore Dasara. His message to fellow farmers – “Be brave to face uncertainties. Suicide is not the solution”. He has proved that farmers can break out of poverty. We should ensure that his story gets known to all the poor farmers so that they too learn to diversify and reinvest and do better.

Farmers feed the world. India was always known as agrarian economy and the farmers thrived here with a bartering system to do all transactions. They ran the economy. All the kingdoms in India were built on the taxes levied on the farmers. Farmer was the foundation of society, religion, and kingdoms. But times changed. Farmers became poor, went hungry themselves. Some of them had put an end to their lives too. In that background, Puttiah’s life has a strong message for the farmer's community on how they can do well in the present world too.

ಸಣ್ಣ ಕಥೆ: ಮನೆ-ಸೆರೆಮನೆ

ಅವಳ ಹೆಸರು ಜಾನಕಿ.  ಅದು ಸೀತೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಸರು. ಕಾಕತಾಳೀಯ ಎನ್ನುವಂತೆ ಈ ಜಾನಕಿಗೂ ಗಂಡನ ಜೊತೆ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬಾಳು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಅವಳ ದಾಂಪತ್ಯ ಜೀವನ  ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿದು ಹೋಗಿತ್ತು.

ಅದು ಕಲಬುರ್ಗಿ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಹಳ್ಳಿ. ಬಿಸಿಲು ಧಾರಾಕಾರ. ನೀರಿಗೆ ಹಾಹಾಕಾರ. ಹಳ್ಳದಲ್ಲಿ ಕುಡಿಯುವ ನೀರು ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಬಿಂದಿಗೆ ಹೊತ್ತು ಕೊಂಡು ಬೆವರಿಳಿಸುತ್ತ ಬಂದ ಜಾನಕಿಗೆ, ಅಂದು ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡಲು ಗಂಡು ಬರುವ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿದ ತಾಯಿ, ಅಂದು ಹೊಲಕ್ಕೆ ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗದೇ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇರಲು ತಿಳಿಸಿದಳು. ಜಾನಕಿಯ ಅಪ್ಪ ಮನೆಗಿಂತ ಬೇವಿನ ಗಿಡದ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಬೀಡಿ ಸೇದುತ್ತಾ, ಊರವರೊಡನೆ ಹರಟುತ್ತ ಕಾಲ ಕಳೆದದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಈ ಕಾರಣಕ್ಕೋ ಏನೋ, ಮಗಳ ಮೇಲೆ ತಾಯಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಕಾಳಜಿ. ಅವಳು ಜಾನಕಿ ಇನ್ನೂ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿರುವಾಗ ಊರಿನ ಗೌಡರ ಮನೆಯ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ರಾಮಾಯಣ ತಪ್ಪದೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ರವಿವಾರ ಹೇಗೂ ಕೂಲಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸಿನೆಮಾ ನೋಡುವುದು ವರ್ಷಕ್ಕೋ ಎರಡು ವರ್ಷಕ್ಕೋ ಒಮ್ಮೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವ ವಿಷಯ. ಬದಲಿಗೆ ರವಿವಾರದಂದು ಗೌಡತಿಗೆ ಮನೆ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ, ಹಿತ್ತಿಲ ಬಾಗಿಲ ಓರೆಯಿಂದಲೇ ಕಾಣುವ ಟಿವಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ರಾಮಾಯಣವನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದರ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ಮಗ ಹುಟ್ಟಿದರೆ ರಾಮ, ಮಗಳು ಹುಟ್ಟಿದರೆ ಜಾನಕಿ ಎಂದು ಹೆಸರು ಇಡುವ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಜಾನಕಿ ಬೆಳೆದು ಈಗ ಮದುವೆಯ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಾಗಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನಿರಲಾದಿತೇ? ತನ್ನ ಬಂಧುಗಳಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗೆ ಗಂಡು ಹುಡುಕಲು ಕೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಇಂದು ಜಾನಕಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಗಂಡು ಬಂದಿದ್ದ.

ಬಂದವರದು ಹತ್ತಿರದ ಹಳ್ಳಿ. ಹುಡುಗ ಕಟ್ಟು ಮಸ್ತಾಗಿದ್ದ. ಅವನು ಉಳಿದವರಂತೆ ಊರಲ್ಲಿರದೆ ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವನು ಕಳುಹಿಸುವ ಹಣ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆಗೆ ಎಂದು ಕೂಡಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದಳು ಅವನ ತಾಯಿ. ಜೊತೆಗೆ ಒಂದು ಎಕರೆ ಜಮೀನಿತ್ತು. ರಜೆಗೆಂದು ಬಂದಾಗ ನೋಡಿದ ಜಾನಕಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿದ್ದ.  ಜಾನಕಿ ಇನ್ನು ಬೇರೆಯವರ ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಮಾಡುವ ಕೂಲಿಯ ಬದಲು ತನ್ನದೇ ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡಳು. ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲಿನ ವೀರಭದ್ರ ಗುಡಿಯಲ್ಲಿ ಸರಳವಾಗಿ ಮದುವೆ ನಡೆದು ಜಾನಕಿ ಗಂಡನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಳು. ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮನೆ ಒಳಗೆ, ಹೊರಗೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಹೆಗಲೇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಎರಡು ಕುಟುಂಬದವರ ನೆಮ್ಮದಿ ಅಲ್ಪ ಕಾಲದ್ದಾಗಿತ್ತು.

ಸೈನ್ಯದ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ ಗಂಡ ಮತ್ತೆ ವಾಪಸ್ಸು ಬಂದಿದ್ದು ಹೆಣವಾಗಿ. ಶವವನ್ನು ಊರು'ಮುಟ್ಟಿಸಲು ಬಂದಿದ್ದ ಸೈನ್ಯದ ಅಧಿಕಾರಿ ಆತನ ಶೌರ್ಯವನ್ನು ಕೊಂಡಾಡಿದ. ಗಡಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಗುಂಡಿನ ಕಾಳಗ ಆತನ ದೇಹವನ್ನು ಜರಡಿ ಮಾಡಿ ಹಾಕಿತ್ತು. ರಕ್ತವೆಲ್ಲ ಸೋರಿ ಹೋದ ಮೈ ಪೂರ್ಣ ಕಪ್ಪಾಗಿ ಇದು ತಾನು ಮೋಹಿಸಿದ ಶರೀರವೇ ಎಂದು ಜಾನಕಿ ಹೆದರಿಕೊಂಡಳು. ತನ್ನೆಲ್ಲ ಶಕ್ತಿ ಉಡುಗಿ ಹೋಗಿದ್ದರೂ, ಆಘಾತದಿಂದ ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದ ಅತ್ತೆ, ಮಾವರ ಸೇವೆಗೆ ನಿಂತಳು.

ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರು ಅಳುತ್ತ ಕೂತರೆ ಕುಡಿಯಲು ನೀರೆಲ್ಲಿ? ಗಂಡನ ಸಾವಿನ ಮರು ದಿನವೇ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಎಲ್ಲ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗೆ ಜಾನಕಿ ಮರಳಿದಳು. ಹೊಲದಲ್ಲಿ ರಾಶಿ ಕೆಲಸ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ದಣಿಯದಿದ್ದರೆ ನಿದ್ರೆಯೇ ಸುಳಿಯದು. ಕೆಲಸದ ನಡುವೆ ವಿರಾಮ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಬೆಟ್ಟದ ವೀರಭದ್ರನಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹಾಕುವ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವಳು. ಆದರೆ ಹಣೆಬರಹ ಬರೆಯುವವನು ಬ್ರಹ್ಮ. ಅದಕ್ಕೆ ವೀರಭದ್ರ ಏನು ಮಾಡಿಯಾನು ಎಂದುಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾಗುವಳು. ಬದಲಾಗಿ ಗಂಡನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆಯತ್ತ ಚಿತ್ತ ಹರಿಸಿದರೆ, ಸತ್ತವನ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ದೊರಕಬಹುದು ಎನ್ನಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತೊಡಗುವಳು.

ನಮ್ಮ ಪಾಡಿಗೆ ನಾವಿದ್ದರೂ ಸಮಾಜ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನಿದ್ದೀತೆ? ಕೆಲವರು ಅವಳು ಕಾಲಿಟ್ಟ ಗಳಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಅಪವಾದ ಹೊರಿಸಿದರು. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಜ್ಯೋತಿಷ್ಯ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಇಲ್ಲದೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿದರೆ ಅಪಾಯ ತಪ್ಪಿದ್ದಲ್ಲ ಎಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಪಟ್ಟರು. ಹಾಗೆಯೇ ಒಂಟಿ ಹೆಣ್ಣೆಂದು ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರ, ಕಾಮಪಿಪಾಸುಗಳ ದೃಷ್ಟಿ ಕೂಡ ಈಕೆಯ ಮೇಲೆ ಬೀಳತೊಡಗಿತು. ಎಷ್ಟು ದೂರ ಸರಿದರೂ, ಅಪವಾದಗಳು ಬೆನ್ನು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ರಾಮಾಯಣದ ಸೀತೆಗೂ ಅಪವಾದ ತಪ್ಪಿರಲಿಲ್ಲ. ರಾಮರಾಜ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಕಲಿಯುಗ ಯಾವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು, ಯಾವುದರಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ?

ಹೆಂಗಸರ ಚುಚ್ಚು ಮಾತು, ಗಂಡಸರ ವಕ್ರ ದೃಷ್ಟಿ ಅಸಹನೀಯ. ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಜೋರು ಬಾಯಿ ಮಾಡಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿಸಿದರೆ ಅಂಥ ಪ್ರಯತ್ನ ಕಡಿಮೆಯಾದಿತೇನೋ? ಆದರೆ ಮೃದು ಸ್ವಭಾವದ ಜಾನಕಿ ಯಾರ ಜೊತೆಗೂ ಮಾತಿಗಿಳಿಯದಿದ್ದರೂ, ಇವಳ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೆಂದೇ ಆಡುವ ಮಾತುಗಳು ದಿನೆ ದಿನೇ ತೀಕ್ಷ್ನವಾಗತೊಡಗಿದವು. ಒಂದು ದಿನ ಹೊಲದಿಂದ ಹುಲ್ಲಿನ ಹೊರೆ ತಲೆಯ ಮೇಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದಳು ಜಾನಕಿ. ಹತ್ತು ಹೆಜ್ಜೆಗಳ ಹಿಂದೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯರ ಗುಂಪು ಇವಳನ್ನೇ ಕುರಿತು ಗಟ್ಟಿ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿತು.

"ಗಂಡಂಗೆ ಬ್ಯಾಡ ಅಂದ್ರೆ ಗುಂಡು ಕಲ್ಲಿಗೂ ಬ್ಯಾಡ ಅಂತ ಗಾದೆ ಮಾತೇ ಐತೆ. ಅಂತದ್ರಲ್ಲಿ ಇವ್ಳಿಗೆ ಇನ್ನ್ಯಾರೋ?"

"ಗಂಡ ಬಿಟ್ಟ ಇಲ್ಲ ಗಂಡ ಸತ್ತ ಎಲ್ಲ ಒಂದೇ. ಇವಳ್ ಆಸೆನೂ ಅದೇ ಇತ್ತೋ ಏನೋ?"

"ಇಲ್ದೆ ಏನು? ಇವ್ಳ ಹಾದ್ರ ಕಂಡು ಅವ್ನು ಸತ್ತಿರ್ ಬೇಕು"

ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸಹನೆ ಮೀರಿದ ಜಾನಕಿ ತಲೆ ಮೇಲಿದ್ದ ಹುಲ್ಲಿನ ಹೊರೆಯಿಂದ ಕುಡುಗೋಲು ತೆಗೆದು ಹಿಂತಿರುಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಗುಂಪಿನತ್ತ ಬೀಸಿದಳು. ಅದು ಆ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳಿಗೆ ಕುತ್ತಿಗೆಗೆ ತಗುಲಿ, ಅವಳು ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದಳು. ರಕ್ತ ಧಾರಾಕಾರವಾಗಿ ಹರಿಯಿತು. ಕೆಲವರು ಆಕೆಯ ಕುತ್ತಿಗೆ ಗಾಯಕ್ಕೆ ಬಟ್ಟೆ ಒತ್ತಿ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ನೋಡಿದರು. ಆದರೆ ಉಪಯೋಗವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾಣ ಪಕ್ಷಿ ಹಾರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಜಾನಕಿ ಮಾತ್ರ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತ ನಿಂತಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದಳು.

ಕೆಲವು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದ ಪೊಲೀಸರು ಜಾನಕಿಯನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ ತಮ್ಮ ಜೀಪಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿಸಿದರು. ಜೀಪು ಶುರುವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಜಾನಕಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಾಯಿಯನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಸುದ್ದಿ ಕೇಳಿ ಆಕೆ ಓಡಿ ಬರುವುದರಲ್ಲಿ ಜಾನಕಿ ಹೊರಟಾಗಿತ್ತು. ಧೂಳಿನಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ಆಕೃತಿ ಕ್ರಮೇಣ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾಯಿತು. ಜಾನಕಿ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದಳು. ಅವಳಿಗಾಗಲೇ ಆವೇಶ ಇಳಿದು ಹೋಗಿತ್ತು ಆದರೆ ತಾನು ಮಾಡಿದ್ದು ಸರಿಯೋ ತಪ್ಪೋ ಎಂದು ವಿಚಾರ ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಸಮಾಜ ಆಕೆಯಿಂದ ಕಸಿದುಕೊಂಡಿತ್ತು. ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಏನು ಮಾತನಾಡಲು ಅವಳಿಗೆ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಜೀವಾವಧಿ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಯಿತು.

ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ವರ್ಷಗಳು ಸರಿದು ಹೋದವು. ದಿನವೂ ಅದೇ ಏಕತಾನತೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗೆ ಯಾವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೂ ಇಲ್ಲ. ಅಪಸ್ವರದ ಮಾತು ಕೇಳುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಅವಳ ತಾಯಿಯೂ ಜಾನಕಿ ಜೈಲು ಸೇರಿದ ಮೊದಲ ವರ್ಷವೇ ಕೊರಗಿನಿಂದ ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಹೀಗಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಲು ಬರುವವರು ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಸಂಬಂಧಗಳು ಕಳಚಿದ ಮೇಲೆ, ಈ ಜೈಲು ವಾಸ ಅವಳಿಗೆ ಬಂಧನಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಎಂದೇ ತೋರತೊಡಗಿತು. ಜೈಲನ್ನು ಸ್ವಚ್ಚವಾಗಿ ಇಡಲು ಅಧಿಕಾರಿ ಹಾಗು ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳಿಗೆ ನೆರವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಜಾನಕಿ ಕ್ರಮೇಣ ಅವರ ವಿಶ್ವಾಸ ಗಳಿಸಿದಳು. ಕಸ ಗುಡಿಸುವ ಕೆಲಸವನ್ನೇ ಶೃದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಜಾನಕಿಯ ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪ ಓರಣ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ನಿಮಿಷ ಮಾತ್ರದ ಆವೇಶ ಅವಳನ್ನು ಈ ಜೈಲು ವಾಸಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿತ್ತು. ಆದರೆ ಸೆರೆಮನೆ ಅವಳಿಗೆ ಮನೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು.

ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ಅವಳಿಗೆ ಬಿಡುಗಡೆ ಆಯಿತು. ಆದರೆ ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಜೀವನದ ಮೊದಲ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲೇ ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದು ಹೋಗಿದ್ದವು. ಮತ್ತೆ ಸಮಾಜ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಯಾವುದೇ ಶಕ್ತಿ ಜೀವಂತವಾಗಿ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ತನ್ನ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ಜೈಲು ವಾಸದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ನೀರುಣಿಸಿದ ಮರಗಳು ಮತ್ತು ಅದರಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟ ಹೂಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಜೀವಂತ ಎನಿಸಿದವು. ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಅಧಿಕಾರಿಯೊಬ್ಬರು ಆಕೆಗೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸಿದರು. ಆಕೆಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಸಹಾಯಕಿಯಾಗಿ ಉದ್ಯೋಗ ದೊರಕಿಸಿ ಕೊಟ್ಟರು. ಜಾನಕಿಯ ಜೈಲಿನ ನಂಟು ಮುಂದುವರೆಯಿತು.

RBI loosens the grip on low cost housing loans

There were minor modifications announced by RBI in the risk weights for housing loans. (Link: https://www.rbi.org.in/Scripts/NotificationUser.aspx?Id=10063&Mode=0)

I am providing a snapshot herewith.

Source: RBI

The first change was increasing the slab to 30 lakhs from 20 lakhs. The second change is risk weight is reduced to 35% from 50% for lower LTV ratio categories.

Few primers before we begin. LTV is loan to value ratio, for a house costing or valued at 30 lakhs, one would get a loan of 80% that is 24 lakhs at 80% LTV. For this 24 lakh loan, if risk weight assigned is 50%, then 12 lakh amount of loan is at risk which needs to be covered with a Capital Adequacy Ratio (CAR) set at 9%. That comes to Rs.1.08 lakh which banks needs to set aside as reserve for each Rs. 24 lakh loan.

Now let us rerun the math for the change in policy. Since risk weight is reduced to 35% from 50% for two categories, for the same Rs. 24 lakh loan, amount at risk reduces to 8.4 lakhs (from 12 lakhs) and the reserve required comes down to Rs. 75,600  (from 1.08 lakh). This differential money banks can use to lend that will increase their profits in the range of 10 bps to 30 bps (0.1% to 0.3%). Banks can choose to pass on this benefit partially or fully to the consumer too.

Changing the slab from 20 lakhs to 30 lakhs was necessary as land and construction costs have gone up. Personally I do not think houses at this price range carry the risk of 35% price drop in adverse situations. But banks and RBI need to be conservative. Probably measures like this have protected India from situation like subprime crisis when housing prices dropped significantly in US during 2008-09. Though it seems still high, reducing risk weight from 50% to 35% to low cost segment is definitely a welcome move.

Now with this change, consumers buying a house valued up to 37.5 lakhs (then the maximum loan will be 30 lakhs at 80% LTV) can benefit and banks would chase this segment as target base. Housing loans are a lion share in most banks loan portfolio and this change will improve liquidity and improve profitability too. If consumers borrowing less than Rs. 30 lakhs get a small rate differential, it would save them a few hundred rupees a month in the interest outgo. But not being denied the loan (even when eligible due to liquidity reasons) is the real benefit. Don’t be surprised if you begin to get calls from bank marketing channels offering you a housing loan at competitive rate. That is expected in the coming months. Distressed realtors too would roll out a red carpet when you go for a site visit.

Though RBI is aiming to make it easier for borrowers of low cost housing, we can observe that it has reduced risk weightage for loans above 30 lakhs too to 35% if LTV is at 75%. This would mean those making a 25% down payment on the houses costing in the range of Rs. 30 to 75 lakhs would also find it convenient to get loans. When credit growth at multiple years low, bond yields reducing, and improving liquidity situation, banks would not turn down the qualified customer. Instead they would outbid each other.

If we have affordability and need but don’t own a house yet, it is time to go out and build (or buy) our own houses. Lower rates, pampering by banks are cyclical. Consumer’s party has begun now and it is likely to stay for couple more years. Take benefit as long as it lasts and pay-off as much debt as possible too. When rates come back, it would not pain you as your loan principal would have been reduced. If you already own a house and have a loan, visit your bank to ensure you are getting revised lower rates. If not burdened, do not reduce your EMI, choose for reducing the loan period. In a 20 year loan period, one can see 3-4 cycles of rates going up and down. Keeping the EMI constant when rates are low helps to offset the burden when rates are high.

If you think all of this does not matter much, you will end up working for the bank more than for your home.


[I am not from banking background. I wrote this post to understand the policy changes better]