Great artists but troubled lives

There are great artists who could produce great pieces of art work but yet could meet obligations of family and the societal norms. They were passionate buy yet responsible.

And there are numerous artists considered genius in their work but led faulty personal lives. They are my subject of interest today.

God when showers with great gifts to an individual he seems to blunt some other sense in him to make up for it. Like Achilles had it in in his heel. Geniuses have a great vision but yet are blind to simple things in life. Steve Jobs when fired from the company he founded, he was a given a reason that he was not sympathetic to his fellow employees. He was a great product designer but a poor people manager. Passion and tolerance do not seem to like each other. They rarely coexist peacefully.

An artist needs to have great emotional skills but at the same time he (or she) should not be sentimental. That lets him renew himself, cut-off from previous work and get ready for the next. Many great artists are versatile; they can get into shoes of various personalities rather easily. They also develop an awareness to come out of it with the same ease too. But the same skills do not go well when applied in their personal lives.

Family, friends, finance or fame, they expect care and sympathy to bond well. If you were there for family or friends when they needed it most, there are higher possibilities that it will be reciprocated. But the artist always lives in his imaginations, even when he is not painting or writing or acting or composing music. So sympathy gives him a miss.

If fortunate, an artist could get paid well for his work too. For him, money is the sixth sense to keep rest of the five senses in good humor. He is not trained to keep and grow the money. He has the least inclinations to learn the tricks of the trade. So it is a matter of time before art or money leaves him. In Indian mythology it is said that when goddess of wealth Lakshmi comes in, Sarasvati, goddess of knowledge and art takes leave.

Even when the artist is in distress, he would use art as his media to express his frustration rather than finding a friend to cry on his shoulder. But a common man does otherwise. A mediocre person visits temples or shrines or spends time in dim lit bars to find solace. Artist’s mind does not work the same way. He can be broken financially but rarely emotionally. So the spouses of great artists, however strong their bond is, cannot hold their partner’s souls to themselves.

Relationships or businesses, they expect discipline and commitment to flourish. Those qualities work against the nature of an artist. His mind wanders continuously. That makes him less dependable. People get attracted to him for his passion or intelligence. But the same is not enough to hold them together. When the material exhausts, artist’s interest dies and he moves on to newer subjects or persons. 

Artist is married to his art first and his artistic creations are the first children he has ever produced. That does not go well with the expectations of the society. So he is seldom an ideal husband or an ideal parent. Society says he is irresponsible. But the artist is deaf to it. Society thinks he had a troubled life but the artist does not agree or care. Now you may not wonder why Salman Rushdie had to marry four times. But look into his works, you would not find a half-hearted author.

Admirers of art adore the artists. But it need not be the same with those closely associated to the artists. The dogma continues.

ಸಣ್ಣ ಕಥೆ: ಆತ್ಮವೊಂದರ ಸ್ವಗತ

ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ಸಾಕು ಇನ್ನು ಈ ಜೀವನ. "ದೇವರು ಯಾವಾಗ ಮುಕ್ತಿ ಕೊಡುವನೋ?" ಎಂದು. ಆದರೆ ಇಂದು ಶಿವನ ಮೊರೆಯೇನು ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ ಆದರೂ ಅವನು ಅಸ್ತು ಎಂದಾಗಿತ್ತು. ಓದಿದ ಎಷ್ಟೋ ಕಾದಂಬರಿಗಳು ಸಾವಿನಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತಾಯವಾಗಿದ್ದು ನೆನಪಾದವು. ಹಾಗೇಯೇ ನನ್ನ ಕಥೆಯೂ ಮುಗಿದಿದೆ. ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಅಂತಿಮ ದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಬಂದವರತ್ತ ನೋಟ ಬೀರಿದೆ. ಬಂದಿದ್ದು ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಜನ. ಆಶ್ಚರ್ಯ ಅಥವಾ ಬೇಸರ ಯಾವುದೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ಇಂಥ ಸಂದರ್ಭಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದು ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆಯೇ. ಹಾಗಾಗಿಯೋ ಏನೋ ಬಂದ ಜನ ವಿಶಿಷ್ಟ ಆಸಕ್ತಿಯೇನನ್ನು ಮೂಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಬಂದವರಿಗೆ ಅವಸರ, ಮುಂದಿನ ಕೆಲಸಗಳತ್ತ ಗಮನ ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ನಾಳೆಗಳ ಚಿಂತೆ ಆವರಿಸಿರುವುದು ಅವರ ಮುಖಭಾವಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟ ಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಬದುಕಿದಿದ್ದರೆ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಿದ್ದನೇನೋ? ಆದರೆ ನಿರ್ಜೀವ ಶವ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹೊರೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಸ್ಮಶಾನ ಸೇರಲಿಕ್ಕೆ ಬಹು ಹೊತ್ತೇನು ಬೇಕಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಬರಿ ಮೈಯಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತು ಮಲಗದಿದ್ದ ನನಗೆ ಇದು ಹೊಸ ಅನುಭವ. ತುಂಬು ಹೊದ್ದುಕೊಂಡು ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗುತಿದ್ದ ರಾತ್ರಿಗಳು ಹೇಗೆ ಸರಿದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವೋ ಏನೋ? ಆದರೆ ಇಂದು ಮಣ್ಣಿನ ಹೊದಿಕೆ. ಚಳಿಯೇನು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಉಸಿರಾಡುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಯಿತು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಮಣ್ಣು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಏನು ಗತಿ? ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಬಲು ಸತಾಯಿಸಿದ್ದು ಈ ನನ್ನ ಮೂಗು. ಮೂಗಿದ್ದವರಿವಿಗೆ ನೆಗಡಿ ತಪ್ಪಿದ್ದಲ್ಲ ಎಂದು ಗಾದೆ ಮಾತು ಇದೆ. ಆದರೆ ಬಯಲು ಸೀಮೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದ ನನಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ಹವಾಮಾನ ಒಗ್ಗದೆ, ಮೂಗಿನಲ್ಲಿ ಸತತ ಒರತೆ. ಯಾವುದಾದರೂ ನದಿಯ ಮೂಲ ನನ್ನ ಮೂಗಿನಲ್ಲಿದ್ದಿರಬಹುದೇ ಎನ್ನಿಸಿದ್ದು ಉಂಟು. ಅಲ್ಲಿ ಶುರುವಾದ ಕಿರಿಕಿರಿ ಗಂಟಲು, ಕಣ್ಣು, ತಲೆಗೆ ಹಬ್ಬದೇ ಸುಮ್ಮನಾದದ್ದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಂದು ಮೂಗು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯ. ಮುಚ್ಚಿದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಗಾಢ ಅಂಧಕಾರ.

ಸಮಯ ಸರಿಯುತ್ತ ಇದೆ. ನಾಯಿ, ನರಿಗಳು ಊಳಿಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನಾದವು. ಸರಿಸೃಪಗಳು ಹರಿದು ಹೋದದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಯಾವ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅರೆ, ಇದು ಎಂಥ ಮೌನ. ಸ್ಮಶಾನ ಮೌನ. ಹೌದು, 'ಸ್ಮಶಾನ ಮೌನ' ಎನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ಅಲಂಕಾರಿಕ ಶಬ್ದವಲ್ಲ. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹೆಂಡತಿಯ ನೆನಪಾಯಿತು. ಅವಳಿಗೆ ಈ ಮೌನವೆಂದರೆ ಆಗಿ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಇದೆಲ್ಲ ನನಗೆ. ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮೂದೇವಿಯಂತೆ ಓದುತ್ತ ಕೂಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ನಾನೇ ಅಲ್ಲವೇ. ಇನ್ನು ಮೌನವೇ ನನ್ನ ಸಂಗಾತಿ. ಸಾಹಿತಿಗಳು ಹೇಳುವ ಹಾಗೆ ಇದು ಚಿರ ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರುವ ಸಮಯ.

ಇದೇನು ಯಾರೋ ಮಾತನಾಡುವ, ಅಲ್ಲ ಕೂಗುವ ಹಾಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲ? ಹೌದು, ಇದು ತರಕಾರಿ ಮಾರುವವಳ ಕೂಗು. ಅವಳನ್ನು ಮಣ್ಣು ಮಾಡಿದ್ದು ಇಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಎಂದು ಜನ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡದ್ದು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂತು. ಸಂತೆ ಎಂದರೆ ಮಾರು ದೂರ ಸರಿವ ನನಗೆ ಇದು ಎಂಥ ನೆರೆ ಹೊರೆ? ಈ ನನ್ನ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಎನ್ನುವಂತೆ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿ ಬಂತು ಅದೇ ಧ್ವನಿ

"ನಾನು ಇದೇ ಜಾಗ ಎಂದು ಕೇಳಿರಲಿಲ್ವೊ, ನನ್ನ ಗಂಡ, ಮಕ್ಳು ಸೇರಿ ಹೂತು ಹೋದ್ರು. ನಿನ್ನ ಹಣೆ ಬರಹಕ್ಕೆ ನಾನೇನು ಮಾಡೋಕಾಗತ್ತೆ?"

ಇದೇನಾಶ್ಚರ್ಯ? ಹಾಗಾದರೆ ದೊಸ್ತೊವ್ಸ್ಕಿಯ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪಾತ್ರವೊಂದು ಆತ್ಮಗಳ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುವುದು ಬರೀ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದು ರಶಿಯಾದ ಕಥೆ. ಆದ್ರೇನಾಯಿತು? ಆತ್ಮಗಳಿಗೆ ದೇಶ-ಭಾಷೆಯ ಎಲ್ಲೆ ಏಲ್ಲಿ?

ಹಾಗೆಯೇ, ಆಕೆ ನನ್ನ ಹಣೆ ಬರಹ ಅಂದಿದ್ದು ಯಾಕೆ? ಬ್ರಹ್ಮನ ಬರಹಕ್ಕೆ ಸಾವಿನಲ್ಲೂ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲವೇ? ನಾನು 'ಈ ಹಣೆ ಬರಹ ಎನ್ನುವದೆಲ್ಲ ಸುಳ್ಳು, ಅದು ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನ ಮೀರಿದ ಮೇಲೆ ಹತಾಶನಾಗಿ ಆಡುವ ಮಾತು ಅಷ್ಟೇ' ಎಂದು ವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಎಂಥ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿತ್ತು! ಕೆಲವು ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿಯುವದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಜನ್ಮ ಸಾಕಾಗುವದಿಲ್ಲವೇನೋ?

ಅದೇನೇ ಇರಲಿ, ಈ ಮೃತರ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ವಿಚಾರದ ಮೂಲಕವೇ ಇತರರೊಂದಿಗೆ ಸಂಪರ್ಕ ಸಾಧಿಸಬಹುದು ಎಂದಾಯಿತು. ಅದರ ಜೊತೆಗೇನೆ ನಾನು ಇನ್ನು ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ತೀರಿಕೊಂಡ ಅಜ್ಜಿಯ ನೆನಪಾಯಿತು. ಎಂಥ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಪ್ರೀತಿ ಅಜ್ಜಿಯದ್ದು. ನಸುಕಿನಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ಅವಳ ದೇವರ ಪೂಜೆಗೆ ಮಡಿ ನೀರು ಹಿಡಿದು, ಸಂಜೆ ಶಾಲೆ ಮುಗಿದ ನಂತರ ಅವಳ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ್ದ ಅಕ್ಕಿ ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲೂ ನೆರವಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಪುಡಿಗಾಸನ್ನು ನನ್ನ ಕೈಯಿಂದ ಒಮ್ಮೆ ಎಣಿಸಿ ತನ್ನ ಲೆಕ್ಕ ಸರಿಯಾಗಿದೆಯೇ ಎಂದು ಖಾತರಿ ಪಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೊಲದಲ್ಲಿ ರಾಶಿ ನಡೆದಿರುವಾಗ, ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಅವಳು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಅಷ್ಟು ದೂರ ನಡೆಸಿದ್ದು, ಹಳ್ಳ ದಾಟುವ ಜಾಗೃತೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿದ್ದು ಮಸುಕು ಮಸುಕಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ. ಈ ಪರಲೋಕದಲ್ಲಿ ಅವಳು ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸಬಹುದೇನೋ? ಆದರೆ ಅವಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಹುಡುಕುವುದು? ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಶಬ್ದಗಳಿಗೆ ಕಿವಿ ಕೊಟ್ಟೆ.

ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಇಹಲೋಕದಿಂದ ಭಿನ್ನವಾಗೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹುಟ್ಟು ಗುಣ ಸುಟ್ಟರೂ ಹೋಗದು ಎಂಬಂತೆ, ಒಬ್ಬ ತನ್ನ ಕಾಯಕವನ್ನು ಮರಣದ ನಂತರವೂ ಮುಂದುವರಿಸಿದ್ದ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಅವನಿಗೆ ಹಿಂಬಾಲಕರು ದೊರಕಿದ್ದರು. ಅವನಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಆಗು-ಹೋಗುಗಳ ಮಾಹಿತಿ ಬೇಕಿತ್ತು. ಅವರೊಲ್ಲಬ್ಬ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಸ್ಮಶಾನದಲ್ಲಿನ ಹೊಸ ಆಗಮನದ ಬಗ್ಗೆ. ನನಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಯಿತು, ಅದು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೇನೇ.

'ಏನೋ ಕಥೆ ಬರೀತಿದ್ನಂತೆ. ಕರೆಸಿ ಕೇಳೋಣ. ಇಲ್ಲೇನು ಕಥೆ ಕಟ್ತಾನಂತೆ'.

ನಿಜ, ಈ ನರಕದ ನಾಯಕರು ನನ್ನ ಕಥೆಗೆ ವಸ್ತುವಾಗುವದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಂದೇಹ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇದರ ಸಲುವಾಗಿಯೋ ನಾನು ದೇವರ ಹತ್ತಿರ ಮುಕ್ತಿ ಕೇಳಿದ್ದು?

ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಸಾವಿನಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತಾಯ ಕಾಣದಿದ್ದರೆ, ಬದುಕುವುದೇ ಎಷ್ಟೋ ಲೇಸು. ಬದುಕಿದ್ದರೆ ಕೆಲ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗಾದರೂ ಪರಿಹಾರ ಕಾಣಿಸಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಈ ಸಾವು ಬಯಸುವುದು ಒಂದು ತರಹ ಕೆಲವರು ಹೇಳುವ ಪ್ರಕಾರ ಪಲಾಯನವೇ. ಇಹಲೋಕ-ಪರಲೋಕಕ್ಕೆ ಇರುವ ಅಂತರ ಚಿಂತೆ-ಚಿತೆಗೆ ಇರುವಷ್ಟೇ ಅಂತರ. ಬದುಕಿದ್ದಲ್ಲಿ ಚಿಂತೆಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೇನೋ? ಆದರೆ ಸಾವು ಇತಿಹಾಸದ ಕೊನೆಯ ಪುಟ.

ಅರೆ, ಎಂತಹ ತಪ್ಪಾಯಿತು. ಕೆಲ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಕೊನೆಗಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೂ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಸಾವು ನನ್ನದಾಗಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಬದುಕಿದ್ದಾಗ 'ಸಾವು ಕೊಡು' ಎಂದು ದೇವರಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ ಹಾಗೆ, ಸತ್ತ ಮೇಲೆ 'ಮತ್ತೆ ಬದುಕು ಕೊಡು' ಎಂದು ಕೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?

Why International Trade is a zero-sum game many a times?

In a zero sum game, one’s gain is another’s loss. Free trade is not a zero-sum game. But any undue advantages do not seem to last forever. When it comes to commodities (or any natural resource), it is closer to zero-sum game in most cases. One country’s exports are another country’s imports. One country’s surplus is another country’s deficit. When crude was trading above $100/barrel, all emerging countries importing oil were having trade deficits and run-away inflation. But the oil producing countries were enjoying a trade surplus.

Saudi's Balance of Trade and GDP Growth Rate Source: Tradingeconomics.com

The drop in crude oil price turned the table. Look at the balance of trade data for Saudi. It is a quarter of what it used to be sometime ago. That is affecting its GDP growth rate too. To keep up the public spending as per plan, Saudi Govt. had to borrow by issuing bonds. And that is happening after a gap of eight years. (Link: http://www.cnbc.com/2015/07/12/financial-times-saudi-arabia-borrows-4bn-as-oil-price-reality-hits-home.html). But their loss is oil importer's benefit. Their import bills are reducing, so is inflation.

US is number one oil producer now, that means some of their consumption is met by local production. China, Japan and Europe are slowing down so they cannot increase oil consumption at earlier expected growth rates. Oil production is going up but not the demand. So oil prices may not come back in a hurry. What would happen if oil prices fail to come back for a longer period or weaken further from here? It would hurt the economies of oil exporting countries. They do not have any other products or skills worth mentioning to offset the damage in oil trade. Trade surpluses will shrink and they cannot continue to peg their currencies to US dollar. Weakening currency would take inflation up. Govt. cannot rise its spending infinitely. If they borrow heavily, it would take up the interest rates. And their economy will go through a downward spiral. They get into the same issues many emerging countries went through but probably more quickly and severely.

Oil producing countries gained at somebody’s cost and now they would lose at others profit. That makes me think international trade should not be skewed to benefit one party. Any such imbalances do not seem to last long. The opposing forces come together to bring the balance back. We are seeing many evidences for it all around the globe.

ಉಳಿದವರು ಕಂಡಂತೆ

"ಉಳಿದವರು ಕಂಡಂತೆ" ಒಂದು ವಿಭಿನ್ನ ಚಿತ್ರ. ಒಂದೇ ಕಥೆ. ಐದು ಜನರ ದೃಷ್ಟಿ ಕೋನ. ಕಡಲ ತಡಿಯ ಮಲ್ಪೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಕೊಲೆಯೊಂದನ್ನು ಈ ಐದು ಜನರು ತಾವು ನೋಡಿದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ತಮಗೆ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಂದ ಹಾಗೆ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಅದೇ ಕಥೆ. ಅವೇ ಪಾತ್ರಗಳು. ಆದರೆ ನೋಡುವ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಉಳಿದ ಪಾತ್ರಗಳ  ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರಿ ಒಂದೇ ಕಥೆ ಹೀಗೆ ವಿಬಿನ್ನತೆ ತಾಳುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವದನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತ ವೀಕ್ಷಿಸಬೇಕು, ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪಾತ್ರವೂ ತಮಗೆ ತೋಚಿದ 'ಸತ್ಯ' ಬೆಳಕಿಗೆ ತರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿಯುವುದು "ಉಳಿದವರು ಕಂಡಂತೆ".

ಕಡಲ ತಡಿಯ ಕಿನಾರೆ, ಚಿಕ್ಕ ಬಂದರು, ಹಲವಾರು ದೋಣಿಗಳು, ಮಳೆ, ಮೀನುಗಾರರ ಬದುಕು, ಹುಲಿ ವೇಷ ನೋಡುಗರ ಕಣ್ಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ಹಾಗೇ ಅಲ್ಲಿನ ಜನರ ಭೂಗತ ಜಗತ್ತಿನ ಸಂಪರ್ಕ ಆಶ್ಚರ್ಯ ತರುವಂತದ್ದು. ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಮಕ್ಕಳ ಹುಡುಗಾಟದ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದು ವಿಫಲ ಪ್ರೇಮ ಕಥೆಯೂ ಇದೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈ ವಿಭಿನ್ನ ಚಿತ್ರ ನನ್ನನ್ನು ಆಕರ್ಶಿಸಿ, ಮನರಂಜನೆ ಜೊತೆಗೆ, ಎಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮ ಭ್ರಮೆಯನ್ನೇ ಸತ್ಯ ಎಂದೊಕೊಳ್ಳುವ ನಿಜವನ್ನು ಮನದಾಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತು.  
 

ಈ ಚಿತ್ರದ ಕಥೆಯನ್ನು 'ನಾನು ಕಂಡಂತೆ' ಹೇಳದೇ 'ನಿಮಗೆ ತಿಳಿದಂತೆ' ನೋಡುವುದೇ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಈ ಚಿತ್ರ ದುಡ್ಡು ಮಾಡಿತೋ, ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ವಿಶಿಷ್ಟ ಪ್ರಯೋಗ   ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗಕ್ಕೆ ಹೊಸತನ ತಂದಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಂದೇಹ ಇಲ್ಲ. ರಕ್ಷಿತ್ ಶೆಟ್ಟಿ, ಕಿಶೋರ್, ತಾರಾ ಮುಖ್ಯ ಭೂಮಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ನಟನೆಯ, ಅದರಲ್ಲೂ ಹಾವ-ಭಾವದ (ಬಾಡಿ ಲ್ಯಾಂಗ್ವೇಜ್) ಸಂಪೂರ್ಣ ಉಪಯೋಗ ಇದರಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ ಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ.

ಎಲ್ಲರೂ ತಾವು ಕಂಡದ್ದನ್ನೇ ಸತ್ಯ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಭ್ರಮೆ, ಎಷ್ಟು ಅವಾಂತರಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಈ ಚಿತ್ರದ ಕೊನೆಯ ಸನ್ನಿವೇಶ ತೋರಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಕೊಲೆ ಇನ್ನೆರುಡು ಕೊಲೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಮೂರು ಜನರ ಜೀವ ಮತ್ತು ಅವರು ತಮ್ಮವರಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿದ್ದ ಕನಸುಗಳು ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ರೀತಿ ಯಾವತ್ತು ಹೀಗೇನೋ? ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ ಕೋನದ ಹೊರಗೆ ಒಂದು ವಾಸ್ತವ ಇದೆ ಎನ್ನುವದರ ಅರಿವೇ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಅದು ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅನಾಹುತ ಆಗಿ ಹೋಗಿರುತ್ತದೆ. ಮಿಂಚಿ ಹೋಗುವುದು ಕಾಲವಲ್ಲ. ಆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ದುರ್ಗತಿಗೀಡಾಗುವ ಜನರ ಬದುಕು.

ಈ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನಗೆ ಅರಿವಾಗಿದೆ. ಈ ಚಿತ್ರ ಕೂಡ ಐದು ಜನರ ದೃಷ್ಟಿ ಕೋನ ಮಾತ್ರ. ನಿಜ ಜೀವನ ನಾವು ನಿತ್ಯ ವ್ಯವಹರಿಸುವ ಎಲ್ಲ ಜನರ ದೃಷ್ಟಿ ಕೋನಗಳ ಸಂಗಮ.

ಮನರಂಜನೆಯ ಜೊತೆ ಹೊಸ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳ ಚಿತ್ರಗಳು ಮಾಡಿವೆ. ಆದರೆ ಅಂತಹ ಈ ಚಿತ್ರ ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರರಂಗಕ್ಕೆ ಹೊಸದು ಹಾಗೂ ಅಬಿನಂದನೀಯ. 

Who are we saving – poor farmers or poor consumers? Not both!

Both central and state Govt.’s have many food subsidy schemes. They are meant to protect poor consumers. Poor should not go hungry as food grains have become unaffordable for those having lower incomes. Govt. takes that burden to provide relief to the poor.

Farmers committing suicide continues this year too as the prices for the crops they had grown had dropped. Govt. pitches in, offers Minimum Support Prices for crops in attempt to save the farmers from killing themselves.

Does not look this odd? If food commodity prices were high, farmers would have been doing great. If food grains were cheap, poor consumers would have no issues with affordability.

Just take the case in Karnataka. Sugarcane farmers are committing suicides in a row. At the same time, the state Govt. provides rice at Rs.1/kg to protect the poor. 

Then who are the real beneficiary of Govt. subsidies? Somebody is making real money.

Prices of food commodities do not remain same throughout the year. Peak season to off-season rates see a huge volatility. During peak-season, when the supply is high, prices drop. Many farmers do not have holding power or access to storage facilities and reach to bigger markets. Middlemen provide liquidity to farmers but buy at a bargain price. Their ability to hold on till off-season ensures they get good price. Govt. made attempts to weaken the middlemen traders. But they did a poor job. Govt. bought directly from farmers and stored it in their warehouses which are not well maintained. Make a few checks, you will come to know that 20-30% food grains were rotten due to improper storage. That reduced supply during off-season, prices went up. That puts Govt. into action with subsidies again. Private enterprises do an efficient job in maintaining their food storage because of profit motive. For Govt., prime objective is not to make profits but to maintain a social balance. So Govt. owned food corporations are not efficient as private one. The best thing to do is to privatize these facilities. But Govt. will not fire its employees. So the inefficiency remains.

And the cycle continues. Govt. can’t let the farmers die or the poor suffer. Subsidies (which are taxpayer’s money) flow out into the hands of middlemen. They in turn fund all variety of political parties and corrupt Govt. machinery to keep their interests intact. The crony capitalism thus in operation does not let farmers and the labor class never get rich ensuring wages are always lower than capital costs. So I say in title of this post ‘We do not save either farmers or poor consumers’.

In my opinion the biggest reforms India needs are in Agriculture and Infra space. Robots (Make in India) and Computers (Digital India) would have waited. Making life easier should have been made a priority than doing business easy. No, I have nothing against the priorities of the ruling Govt. But our farmers and poor labor class should not extinct in our ambition of reaching Mars by mastering the rocket science or to become a global business magnet. All those ambitions are fine. But provide reliable supply of water and electricity first. Then our farmers and labor will buy smartphones and pay for the internet. That will increase the demand for manufactured goods and services and spurs the consumption cycle.

No matter what the Govt. does, this vicious cycle could be broken with personal and collective efforts too. We can help (or sponsor) the farmers we know to learn the new tricks of the trade – be it new seeds, low water utilization techniques or solar pumps and encourage them to build their own storage facilities. We can pool with neighbors to buy from farmers directly whenever possible. Similarly we can ask farmers to pool themselves and arrange delivery to consumers directly. It is not convenient in the beginning but once established it would work better. Help farmers earn better by avoiding big margins middlemen make wherever possible. However small the impact is, once it seems to work the idea will spread.

Instead of blaming rain gods or our political system for the inflation, we the consumers who can afford to go extra mile should do the same to reach the farmer and make it work better for both of us. Do not watch him die. Save the farmer to save ourselves.