ಡೋಪಮೈನ್ ಎನ್ನುವ ಅತಿಯಾಸೆ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ರಾಸಾಯನಿಕ

ನಮ್ಮ ಮೆದುಳಿನಲ್ಲಿ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾಗುವ ಹಲವಾರು ರಾಸಾಯನಿಕಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಈ ಡೋಪಮೈನ್ (Dopamine). ಇದು ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಆಸೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು. ಆದರೆ ಸಂತೋಷ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ದುಃಖ ಮತ್ತು ಆಸೆ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ನಿರಾಸೆ ಸಹಜ ಅಲ್ಲವೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಡೋಪಮೈನ್ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚಾದರೂ ಸಮಸ್ಯೆ, ಕಡಿಮೆ ಆದರೂ ಸಮಸ್ಯೆ.

 

ಹೊಸ ವಸ್ತು ಕೊಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಮುನ್ನ ನಮ್ಮ ಮನದಲ್ಲಿ ಆ ವಸ್ತು ನಮ್ಮದಾದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತದಲ್ಲವೇ? ಆ ಭಾವನೆಯನ್ನು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಉಂಟು ಮಾಡುವ ರಾಸಾಯನಿಕವೇ ಈ ಡೋಪಮೈನ್. ಆದರೆ ಆ ವಸ್ತು ನಮ್ಮದಾದ ಮೇಲೆ ಅದು ಸಂತೋಷ ಉಂಟು ಮಾಡುವುದು ಕಡಿಮೆ ಆಗಿ ಮನಸ್ಸು ಬೇರೆಯ ವಸ್ತುವಿನ ಕಡೆಗೆ ಕಣ್ಣು ಹಾಕುತ್ತದೆ. ಇದು ಕೂಡ ಡೋಪಮೈನ್ ದೇ ಪ್ರಭಾವ. ಏಕೆಂದರೆ ಡೋಪಮೈನ್ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಯೋಚಿಸುತ್ತದೆ. ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಅಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೆ ಇದರ ಅಡ್ಡ ಪರಿಣಾಮ ಎಂದರೆ ಅದು ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಇನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿನ ವಸ್ತುಗಳಿಗೆ ಆಸೆ ಪಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ನೀವು ಮೊದಲನೇ ಬಾರಿಗೆ ಒಂದು ಕಾರು ಖರೀದಿಸಿ ಖುಷಿ ಪಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಮುಂದಿನ ಸಲ ಅದೇ ತರಹದ ಕಾರು ನಿಮಗೆ ಮೊದಲಿನಷ್ಟು ಖುಷಿ ಹುಟ್ಟಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ನೀವು ಇನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಬೆಲೆಯ ಕಾರು ಖರೀದಿಸಬೇಕು. ಮೊದಮೊದಲಿಗೆ ನೀವು ದಿನಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಸಿಗರೆಟ್ ಸೇದಿದರೆ ಕ್ರಮೇಣ ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಅದರ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಹೋಗುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಈ ಡೋಪಮೈನ್. ಆಸೆಗಳೇ ಆಗಲಿ ಅಥವಾ ದುಶ್ಚಟಗಳೇ ಆಗಲಿ ಅವುಗಳ ಪ್ರಮಾಣ ಹೆಚ್ಚುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ ಡೋಪಮೈನ್.

 

ಆದರೆ ಮೆದುಳು ಎನ್ನುವುದು ಮಾಯಾ ಪ್ರಪಂಚ. ನೀವು ಗಟ್ಟಿ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ದುಶ್ಚಟಗಳಿಂದ ಮತ್ತು ಆಸೆಬುರುಕತನದಿಂದ ಹೊರ ಬಂದರೆ, ಮೊದಲಿಗೆ ಅದು ಕಿರಿಕಿರಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ನೀವು ಜಗ್ಗದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದು ಮತ್ತೆ ಮೆದುಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಆಸೆಗಳಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಡೋಪಮೈನ್ ಪ್ರಮಾಣ ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ಆದಲ್ಲಿ ಅದು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಖಿನ್ನತೆಗೆ ದೂಡಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಇದರ ಪ್ರಮಾಣ ನಿಯಮಿತವಾಗಿದ್ದಷ್ಟು ನಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕೆ ಒಳ್ಳೆಯದು. ಆಸೆಗಳಿಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕುವುದು, ಧ್ಯಾನ ಮಾಡುವುದು ಇದರ ಸಮತೋಲನಕ್ಕೆ ಸಹಾಯವಾಗುತ್ತವೆ.

 

ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಡೋಪಮೈನ್ ಸರಿ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಇದೆಯೇ ಇಲ್ಲವೇ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸುಲಭ. ನಿಮಗೆ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಗಳು ಸಂತೋಷ ತರುವುದೇ ಇಲ್ಲವೇ ಎನ್ನುವುದು ಗಮನಿಸಿ ನೋಡಿ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಒಂದು ಸೊಗಸಾದ ಸಂಜೆ, ಸೂರ್ಯಾಸ್ತ ಮೂಡಿಸಿದ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿನ ರಂಗು ರಂಗಿನ ಚಿತ್ತಾರ, ನಾಯಿ ಮರಿ ಜೊತೆಗಿನ ಆಟ, ಒಂದು ಶೃಂಗಾರ ಕಾವ್ಯ ಈ ತರಹದ್ದು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ಉಂಟು ಮಾಡಿದರೆ ನಿಮಗೆ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು.

 

ಒಂದು ವೇಳೆ ನಿಮಗೆ ದುಡ್ಡು, ಕೀರ್ತಿ, ಆಸ್ತಿ ಇವು ಕೊಟ್ಟಷ್ಟು ಸಂತೋಷ ನಿಮಗೆ ಬೇರೆ ಏನು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲವಾದರೆ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಡೋಪಮೈನ್ ಪ್ರಚೋದನೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಇದೆ. ನಿಮಗೆ ಒಂದು ಸುಂದರ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಖರೀದಿಸುವ ತಾಕತ್ತು ಇರುತ್ತದೆ ಆದರೆ ಅದರ ಸಂತೋಷ ಅನುಭವಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿರುವ ಡೋಪಮೈನ್ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸುಮ್ಮನಾಗಲು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ.

 

ಹಾಗೆಯೆ ದುಶ್ಚಟಕ್ಕೆ ದಾಸರಾದವರು ಮತ್ತು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬೇಸರಗೊಂಡವರು ಕ್ರಮೇಣ ಅವಕ್ಕೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಮನಸ್ಸನ್ನು ವಿಮುಖ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಬೇರೆ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನರಾಗುವ ಮೂಲಕ ಅದರಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದು ಬಿಡಬಹುದು. ಆದರೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಗಮನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯವಧಾನ ಇರಬೇಕಷ್ಟೆ.

 

ಇಂದಿನ ಅತಿ ವೇಗದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಸೆಗಳಿಗೆ ಮಿತಿ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಬದುಕುವ ನಾವುಗಳು ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ರೀತಿ ಗಮನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವದನ್ನು ಮರೆತೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಇವತ್ತಿನ ಮಾತು ಬಿಡಿ. ಸಾವಿರಾರು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಬುದ್ಧ 'ಆಸೆಯೇ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಮೂಲ' ಎಂದು ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಡೋಪಮೈನ್ ಕಾರಣ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಇಂದಿನ ವೈದ್ಯಕೀಯ ವಿಜ್ಞಾನ ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತಿದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಸಂಶೋಧನೆಗಳು ಸಾಗುತ್ತಿವೆ. ಇಂದ್ರಿಯ ಮೋಹಗಳಿಗೆ ಸಿಲುಕುವುದನ್ನು ಬಿಡಿಸುವುದು ಕಲಿಸುವ ಧ್ಯಾನ ಕೂಡ ಮುಂದೆ ಒಂದು ದಿನ ವೈದ್ಯಕೀಯ ವಿಜ್ಞಾನದ ಅದರಲ್ಲೂ ನರಮಂಡಲಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ರಾಮಬಾಣವಾಗಬಹುದು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅನಿಸಿಕೆ.

References:

1. Dopamine Nation by Anna Lembke (Book)

2. The Molecule of More by Daniel Z. Lieberman (Book)

3. Podcast: How Dopamine drives crave by Daniel Lieberman (Audio)

4. Podcast: Huberman Lab on Neuroscience (Audio)

ಹಾವುಗಳ ಪರವಾಗಿ ಎರಡು ಮಾತು

(ಇದು Ruskin Bond ಅವರು ಬರೆದ 'In Defense of Snakes' ಲೇಖನದ ಭಾವಾನುವಾದ)

ಹಾವನ್ನು ಕಂಡ ತಕ್ಷಣ ಜನ ಅದೇಕೆ ಅಷ್ಟು ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗುತ್ತಾರೋ ತಿಳಿಯದು. 'ಹಾವು, ಹಾವು' ಎಂದು ಅರಚುತ್ತಾ ಸುತ್ತಲಿನ ಎಲ್ಲ ಜನರ ಗಮನ ಅದರ ಕಡೆಗೆ ಸೆಳೆದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಹಾವು ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಪಾರಾಗದಿದ್ದರೆ, ಅದು ಬಡಿಸಿಕೊಂಡು ಸಾಯುವುದು ಮಾತ್ರ ಗ್ಯಾರಂಟಿ. ಪಾಪದ ಹಾವು! ಹೊರಗಡೆ ಏಕೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತೋ? ಬಿಸಿಲು ಕಾಯಿಸಲೆಂದು ಬಂದಿತೋ, ಕಪ್ಪೆಯನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂತೋ ಅಥವಾ ರಸ್ತೆ ದಾಟಲು ನೋಡುತ್ತಿತ್ತೋ? ಆದರೆ ಅದನ್ನು ಕಂಡ ಜನ ಮಾತ್ರ ಅದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಗತಿ ಕಾಣಿಸದೆ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ.

ಆ ತರಹ ಸಾವು ಕಾಣುವ ಸಾಕಷ್ಟು ಹಾವುಗಳು ಎಲ್ಲ ವಿಷದ ಹಾವುಗಳಲ್ಲ. ಸುಮಾರು ೩೦೦ ವರ್ಗದ ಹಾವುಗಳಲ್ಲಿ, ಕೇವಲ ೩೦ ವರ್ಗದ ಹಾವು ಮಾತ್ರ ಅಪಾಯಕಾರಿ. ಅದರಲ್ಲಿ ಐದು ಜಾತಿಯ ಹಾವುಗಳು ಮಾತ್ರ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಜೀವ ಅಪಾಯ ಒಡ್ಡುವಷ್ಟು ವಿಷಕಾರಿಯಾಗಿವೆ. ಉಳಿದವುಗಳಲ್ಲಿ ವಿಷದ ಪ್ರಮಾಣ ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ. ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಗಳಾದ ಕಪ್ಪೆ, ಇಲಿಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿ ಕೊಂಡು ಹೋಗದಂತೆ ಅವುಗಳನ್ನು ನಿಷ್ಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸಲು ಆ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ವಿಷ ಹಾವುಗಳಿಗೆ ಸಹಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೆಬ್ಬಾವುಗಳಿಗೆ ವಿಷವೇ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮ ಬೇಟೆಯನ್ನು ಬಲವಾಗಿ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು, ಉಸಿರುಗಟ್ಟಿಸಿ, ಮೈ ಮೂಳೆಗಳೆನ್ನೆಲ್ಲ ಮುರಿದು ಹಾಕುತ್ತವೆ. ಆಮೇಲೆ ಅವನ್ನು ನುಂಗಿ ಹಾಕುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಅವಕ್ಕೆ ವರುಷಕ್ಕೆ ಎರಡು-ಮೂರು ಬಾರಿ ಮಾತ್ರ ದೊಡ್ಡ ಊಟ ಸಾಕು. ಅವುಗಳು ಹಸಿದಿರದಿದ್ದರೆ ಅವು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ಕೂಡ ನೋಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮಲಗಿ ನಿದ್ದೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತವೆ.

ಅಪಾಯಕಾರಿ ಹಾವುಗಳು ಅನವಶ್ಯಕ ನಿಮಗೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಡುವದಿಲ್ಲ. ನೀವು ಅವುಗಳಿಗೆ ಪ್ರಚೋದಿಸಿದರೆ, ತುಳಿದರೆ ಮಾತ್ರ ನಿಮಗೆ ಅಪಾಯ ಎದುರಿಸದೆ ವಿಧಿ ಇಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಸಾವಿರಾರು ಜನ ಹಾವಿನ ಕಡಿತಕ್ಕೆ ಸತ್ತದ್ದು ಸುದ್ದಿಯಾಗುತ್ತದಲ್ಲ. ಅಲ್ಲಿ ಹಾವಿನ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಿಂತ ಜನರ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿತನವೇ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಲ ಕಾರಣವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಹಾವುಗಳು ಬೇಟೆಯಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಕಚ್ಚುತ್ತವೆ ಹಾಗೆಯೆ ಅಪಾಯದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೂಡ. ಆದರೆ ದ್ವೇಷದ ಕಾರಣ ಕೊಡುವುದು ಮಾತ್ರ ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆ.

ನಾನು ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸುತ್ತ ಹಾವುಗಳು ಅಡ್ಡಾಡಿದರೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸದಂತೆ ಇರುತ್ತೇನೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಫಲವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮನೆ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪೆಗಳ ಸಂತತಿ ಕಡಿಮೆ ಆಗಿದೆ. ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲ ಕಪ್ಪೆ ವಟರುಗುಟ್ಟಿ ನಿದ್ದೆ ಹಾಳಾಗುವ ಸಂದರ್ಭಗಳು ಈಗ ಇಲ್ಲ. ಮನೆ ಹೊರಗಡೆ ಇರುವ ಆ ಹಸಿರು ಹಾವನ್ನು ಮನೆ ಒಳಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಂಡರೆ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುವ ಇಲಿಗಳ ಕಾಟ ಅದು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತದೆ ಏನೋ ಎಂದು ಕೂಡ ವಿಚಾರ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಇಲ್ಲಿ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ ಇರುವ ಹಾವುಗಳನ್ನು ಕಂಡ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಮನೆಗೆ ಬರುವುದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನನಗೆ ಸಾಲ ಕೊಟ್ಟವರೂ ಕೂಡ.

Minimalism and Forrest Gump

I could put my Netflix subscription to good use this weekend. I watched a documentary ‘Minimalism’ and a movie ‘Forrest Gump’.

 

Minimalism

First about Minimalism. Everyone wants a thing or two. A house, a car, that nice dress, a pair of shoes, the nice jacket in which you would look like a hero, a goggle that would make you appear cool, a washing machine to help you at home, an air conditioner to take off your body heat, nice mattress to put you into sleep and so on. There is no end to what we wish to have. With each thing we assume our life will become better. Once we have it, our attention moves on to the next thing. Possessing them become the objective of our lives. It goes on and on. We never become satisfied consumers. We go on to think consumption indicates how well we are faring in our lives. 

What if all our understanding was wrong? A day might come (in this life or next) which would make you realize you had enough. Then you don’t want to have two dozen T-Shirts, 8 pairs of shoes, 3 cars, 2 holiday homes. You want to dispose them or donate them or sell them off to lead a simple life of minimalism. And there are many who are doing this already. They can fit all their belongings into a briefcase and just live off with it and liking it too. Well, that would cause immense injury to the economy of the world. But being happy and content should matter more than economy.

Watching this documentary reinforced my belief of less is more. I am a minimalist in my own way but have shortfalls too. I have already cleared my wardrobe, and also reduced my hoarding of books. But there are many actions I need to take yet. Watching this documentary may or may not lead you to minimalism but can at least ring a warning bell to relook at your life of hoarding things.

 

Forrest Gump

Forrest Gump, a Tom Hanks starrer, is a 1994 movie. But my fate had it to watch it now. Protagonist of this movie, Forrest Gump, is a hard to believe character. A kind of mentally challenged person and a complete innocent too. He has only one friend, Jennie, in his childhood. Despite his shortfall to live a normal life, wild circumstances make him get a college degree, become a sportsman, join military, and fight Vietnam war. There he makes friends who look uncommon too. He gets a medal for his war services and is eventually discharged from the duty and returns home. 

All these times there was only one person on his mind, Jennie, his childhood friend who took a different path in life. When he meets her, he expresses his love and intention to marry but she knows Forrest is an immature person and she does not agree. But their lives go on interweaving but on and off. Forrest goes on to buy a boat to fish shrimps as he had promised to his friend during the times of war. He becomes a rich person. And Jennie comes back into his life only to go missing again. Forrest confused in his life runs across the country for years attracting public attention. He gets tired and returns home. 

Again, he gets to meet Jenny and he learns that she has become a mother to his kid. This time she marries Forrest, but time is not on her side. She is sick and dies soon. In the last scene of the movie, Forrest is left with young son as life companion and a flying white feather in the scene symbolizes randomness of life. 

While it is hard to believe a person like Forrest Gump would exist in real life, a part of him is inside everyone of us. That is why he touches our hearts, and the movie has remained relevant and worth watching.

ಹೆಣ್ಣಿಗಿಂತ ಗಂಡೇ ಜಾಸ್ತಿ ಕ್ರೂರಿ ಎನ್ನುವ ಶುದ್ಧ ಸುಳ್ಳು

ಗಂಡಸಿನ ದುಷ್ಟತನದ ಪರಿಚಯ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಕುಡಿದು ಬರುವ ಗಂಡಸು, ಹೆಂಡತಿಯನ್ನು  ಹೊಡೆಯುವ ಗಂಡಸು, ಮನೆ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಮಾರಿ ಹಾಕುವ ಗಂಡಸು, ತನ್ನ ಚಟಗಳಿಗೆ ಕುಟುಂಬದ ಆಸ್ತಿ ಹರಾಜು ಮಾಡಿಸುವ ಗಂಡಸು. ಅದೇ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಸುಳ್ಳಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಸುಂದರಿಯರು ಏಕೆ ಸುದ್ದಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ?

ಹೆಂಗಸು ಎಂದರೆ ತಾಯಿ ಪಾತ್ರದ ಕರುಣಾಮಯಿ, ವಾತ್ಸಲ್ಯ ತೋರುವ ಸೋದರಿ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣುವ ಹೆಂಡತಿ, ಅಭಿಮಾನವೇ ಮೈ ತಳೆದಂತಿರುವ ಮಗಳು. ಗಂಡಸಿನ ಕ್ರೂರತನ ಸಾಮಾನ್ಯ. ಆದರೆ ಹೆಂಗಸಿನಲ್ಲಿ ಅದು ಅಪರೂಪ. ಅದೆಲ್ಲ ಸರಿ. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಒಂದು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಲೇಖನದ ಒಂದು ಸಾಲು ನನ್ನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಿತು. ಮಾನಸಿಕ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ಕೊಡುವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಸರಿ ಸಾಟಿಯಾಗಲು ಗಂಡಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಅದರ ಸಾರಾಂಶ.

ಹೌದಲ್ಲ, ಕ್ರೂರತನ ಅಂದರೆ ಅದು ದೈಹಿಕ ಕಿರುಕುಳ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ. ಮೈಯಿಗೆ ಆದ ಗಾಯ ಕೆಲ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಮಾಯಬಹುದು. ಆದರಿಗೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆದ ನೋವು? ಅದು ಹೊರ ನೋಟಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಕುಗ್ಗಿಸದೆ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮಾನಸಿಕ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ನೀಡುವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಂಗಸಿಗೆ ಹೇಗೆ ಗಂಡಸಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಐಡಿಯಾ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತವೆ? ಏಕೆಂದರೆ ಹೆಂಗಸಿಗೆ ಭಾವನೆಗಳು ಅರ್ಥವಾದಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಗಂಡಸಿಗೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಹೆಣ್ಣಿನ ಶಕ್ತಿ. ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ತನಗೆ ಬೇಕಾದಾಗ ಅದನ್ನು ಆಯುಧದ ತರಹ ಕೂಡ ಉಪಯೋಗಿಸಬಲ್ಲಳು. ಯಾವ ಮಾತು, ಯಾವ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಎಷ್ಟು ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಹೆಂಗಸಿಗೆ ಅರ್ಥವಾದಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗಂಡಿಗೆ ಆಗಲು ಎಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯ? ಗಂಡಸಿಗೆ ಮೈ ಬಿರುಸು. ಆದರೆ ಅದು ಹೆಣ್ಣಿನ ನಾಲಗೆಯ ತೀಕ್ಷ್ಣಕ್ಕೆ ಸರಿ ಸಮನಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಂತಹ ದೊಡ್ಡ ರೌಡಿಯೇ ಆಗಲಿ ಅವನ ಹೆಂಡತಿಯ ನಾಲಿಗೆಗೆ ಹೆದರುತ್ತಾನೆ.

ಹೆಂಗಸು ಕೊಡುವ ಪೆಟ್ಟುಗಳು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಆಗಿರುವುದರಿಂದ ಅವು ಹೊರ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಕಾಣುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಸೋತೆ ಎಂದು ಯಾವ ಗಂಡು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ? ಅವೆರಡು ಸೇರಿ ಹೆಂಗಸಿನ ಜಾಣ ಕ್ರೌರ್ಯ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬರದಂತೆ ತಡೆದುಬಿಡುತ್ತವೆ. ಗಂಡಸಿನ ದುಷ್ಟತನ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಟಾಮ್ ಟಾಮ್ ಆದರೆ ಹೆಂಗಸು ಕೊಡುವ ಮಾನಸಿಕ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ಕೌಟುಂಬಿಕ ರಹಸ್ಯಗಳಾಗೆ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತವೆ. ಅದು ಹೆಂಗಸಿಗೆ ನಿರ್ಭಿತಿಯಿಂದ ತನ್ನ ಕಾರ್ಯ ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ಅನುವು ಕೂಡ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಖಾಸಗಿ ನರಕಕ್ಕೆ ನಾಯಕಿ ಆಗುವ ಹೆಣ್ಣು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಸುದ್ದಿ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. 

ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಹೆಣ್ಣಿನ ತ್ಯಾಗಗಳಿಗಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ. ಅವಳಿಗೆ ತೊಂದರೆ ಆಗದಂತೆ ಕಾನೂನು, ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿವೆ. ಅದರ ದುರುಪಯೋಗ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಹೆಣ್ಣು ತಾನು ಹೊರಗಿನ ಸಮಾಜದ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬರದಂತೆ ಕ್ರೂರಿಯಾಗುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ. ಹೆಣ್ಣು ಮಮತಾಮಯಿ ತಾಯಿ ಹಾಗೆಯೇ ಸೊಸೆಗೆ ಬೆಂಕಿ ಇಡುವ ಅತ್ತೆ ಕೂಡ. ಹೆಣ್ಣು ಗಂಡಿನ ಯಶಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪಾಲುದಾರಳು ಹಾಗೆಯೆ ಗಂಡನ್ನು ಅಧಪತನಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿ ವಿಕೃತ ಆನಂದ ಅನುಭವಿಸುವ ರಾಕ್ಷಸಿಯೂ ಕೂಡ.

ದೇವರು ಗಂಡು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಅವರದೇ ಆದ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನು ನೀಡಿದ. ಗಂಡಸು ತನ್ನ ದೈಹಿಕ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಹೆಣ್ಣು ಮಾನಸಿಕ ಚಿತ್ರ ಹಿಂಸೆಯ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ಹಿಡಿತ ಸಾಧಿಸಿ ಗಂಡಿಗೆ ಕ್ರೂರತನದಲ್ಲಿ ಸರಿಸಮ ಸವಾಲು ಒಡ್ಡುತ್ತಾಳೆ.

ಸುಖಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಕಷ್ಟಗಳು

ಕಳೆದ ವರ್ಷ ನಾನು ಮನೆ ರಿಪೇರಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಗಾರೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಒಂದು ಕುಟುಂಬ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಗಂಡ, ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಹೆಂಡತಿಯ ತಾಯಿ. ಗಂಡ ಗೋಡೆ ಕಟ್ಟುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ಹೆಂಡತಿ ಅವನಿಗೆ ಸರಕು ತಂದು ಕೊಡುವ ಸಹಾಯದ ಕೆಲಸ. ಅವಳ ತಾಯಿಗೆ ಉಸುಕು ಹಿಡಿಯುವ ಕೆಲಸ. ಮೈ ಮುರಿಯುವ ದುಡಿತ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬಂದ ರೊಟ್ಟಿ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಮತ್ತೆ ದುಡಿತಕ್ಕೆ ಹಾಜರು. ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸಡಗರದಿಂದ ತಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಧಾವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದು ಪ್ರತಿ ದಿನದ ಊಟಕ್ಕೆ ಕುಟುಂಬದ ಎಲ್ಲರೂ ದುಡಿಯಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಕೆಲಸ ನಡೆದಷ್ಟೂ ದಿನ ಗಂಡ ಅನವಶ್ಯಕ ರೇಗಿದ್ದು, ಹೆಂಡತಿ ಗಂಡನನ್ನು ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಅತ್ತೆ ಹೀಯಾಳಿಸಿದ್ದು ಇಂತಹದ್ದು ಯಾವುದು ನನ್ನ ಗಮನಕ್ಕೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗಿದ್ದದ್ದು ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೇಕಾದ ಕೆಲಸ ಮಾತ್ರ. ಕೆಲಸದಲ್ಲೇ ಅವರ ನೆಮ್ಮದಿ.

ಇದು ಮನೆ ಹೊರಗೆ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ದುಡಿಯುವ ಪಾಡಾದರೆ, ಮನೆ ಒಳಗೆ ನೆರಳಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, ಇಂದಿನ ಊಟಕ್ಕೆ ಏನು ಎಂದು ಚಿಂತೆ ಮಾಡುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇಲ್ಲದ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅಸಮಾಧಾನ. ಗಂಡನಿಗೆ ಚುಚ್ಚಿ ಮಾತನಾಡುವ ಹೆಂಡತಿ, ಇವಳೆದೆಷ್ಟು ಧಿಮಾಕು ಎಂದು ನೋಡುವ ಗಂಡ, ಅವರನ್ನು ನೋಡಿ ಇವರ ಹಣೆಬರಹವೇ ಇಷ್ಟು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಉಳಿದ ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರು. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ತುತ್ತಿನ ಚೀಲ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ದುಡಿಯುವುದು ಮನೆ ಕಟ್ಟುವವರ ನಿಜವಾದ ಕಷ್ಟಗಳಾದರೆ, ಮನೆ ಮಾಲೀಕರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಸುಖಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದವು. ಅಲ್ಲಿ ಗಂಡನಿಗೆ ಮನೆ ಇನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಸಬಹುದಿತ್ತು ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ, ಹೆಂಡತಿಗೆ ಇವನ ಬುದ್ಧಿಯೇ ಸರಿ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ, ಇವರಿಬ್ಬರು ಏಕೆ ಹೀಗೆ ಆಡುತ್ತಾರೋ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ಅವರ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ.

ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸಿದಿದ್ದಾಗ ಅಲ್ಲಿರುವುದು ಒಂದೇ ಗಮನ. ಆದರೆ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿದವರಿಗೆ? ಉಡಲು ಬಟ್ಟೆ ಇಲ್ಲದವರಿಗೆ ಒಂದೇ ಚಿಂತೆ. ನಿಮ್ಮ ಹತ್ತಿರ ಸಾಕಷ್ಟು ಉಡುಪುಗಳಿದ್ದರೆ ಯಾವುದನ್ನು ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಮ್ಯಾಚ್ ಮಾಡಿ ಉಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ. ಬಡವರಿಗೆ ಕತ್ತಲ್ಲಿ ಕರಿಮಣಿ ಸರ ಒಂದೇ ಆಭರಣ ಆದರೆ ಉಳ್ಳವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಹತ್ತಿರ ಬರೀ ಎರಡೇ ನೆಕ್ಕ್ಲೆಸ್ ಇರುವುದಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ. ದುಡಿಯುವವನಿಗೆ ಬಟ್ಟೆ ಕೊಳಕಾಗಿದ್ದರ ಕಡೆಗೆ ಲಕ್ಷವೇ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮನೆಯೊಳಗೇ ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ಬಹು ಹೊತ್ತು ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೊರ ಬರುವ ಹೆಂಗಸಿಗೆ ಪೌಡರ್ ಜಾಸ್ತಿ ಆಯಿತೇನೋ ಎನ್ನುವ ಅನುಮಾನ. ಬಡ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಶಾಲಾ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ದುಡ್ಡು ಹೊಂದಿಸುವುದೇ ಕಷ್ಟ. ಆದರೆ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಬಂದದ್ದಕ್ಕೆ ಕೊರಗುವ ಅನುಕೂಲಸ್ಥ ಕುಟುಂಬದ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಅನಿಸುವುದು ಏನು?

ಅವರವರ ಕಷ್ಟ ಅವರವರಿಗೆ ಎಂದು ನೀವು ಹೇಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಗಮನಿಸಿ ನೋಡಿ. ಸಾಕಷ್ಟು ಕಷ್ಟಗಳು ಸುಖಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಕಷ್ಟಗಳು. ನಿಜವಾದ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಅರಿತವಿರಿಗೆ ಸುಖಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಕಷ್ಟಗಳು ಬಾಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂತಹ ಅರಿವು ಮತ್ತು ಅನುಭವ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರಿಗೆ ಇಲ್ಲ. ಇರುವ ಆಸ್ತಿ ಕಡಿಮೆ ಆಯಿತು ಎಂದು ಕೊರಗುವ ಗಂಡಸು, ಇನ್ನಷ್ಟು ಸೀರೆ ಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದು ಬೇಜಾರಾಗುವ ಹೆಂಗಸು ಅವರೆಲ್ಲರೂ ನಿಜ ಕಷ್ಟಗಳಿಂದ ದೂರವೇ ಉಳಿದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಕಷ್ಟಗಳು ಸುಖಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಕಷ್ಟಗಳು ಎನ್ನುವ ತಿಳುವಳಿಕೆಗೆ ಬಂದರೆ ಅವರ ನೋವು ಕಡಿಮೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ವಿಪರ್ಯಾಸ ನೋಡಿ. ಅವರು ನೋಡುತ್ತಿರುವುದು ಬಡವರನ್ನಲ್ಲ. ತಮಗಿಂತ ಶ್ರೀಮಂತರನ್ನ. ಹಾಗಾಗಿ ಕಷ್ಟಗಳು (ಸುಖಕ್ಕೆ ಹುಟ್ಟಿದವು) ಅವರನ್ನು ಭಾದಿಸುವುದು ಬಿಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ.