Book Review: Chip War by Chris Muller

Chip making technology is the latest driver of economic progress and provides a dominating power to the countries which possess it. It is like what nuclear weapons did to the second world war and how the crude oil became central to geopolitics in the recent past.

 

This book is not only about the war. The first half of this book is about the biography of the semiconductor industry. What was initially meant for defense equipment and space program of the US, found way into personal computers. As Moore’s law came into play, chip volumes grew as their prices were reduced and new applications & devices got built. Chips with increasing computing capacity were soon to be found everywhere from handheld devices to servers and they became integral part of many equipment control systems. As they moved from lab to commercial market worldwide, many billion-dollar companies got created in the chip industry. Competition among them shaped the industry, while benefitting consumers.

 

Though chip making took birth in the Silicon Valley of the US, it found a strong contender in Japan in the 80’s and 90’s. A decade later, South Korean companies began making their presence felt with raging price wars. And later the chip making process was honed to perfection by TSMC in Taiwan. While the dominance got moved from one country to another, there were many failed attempts too. Russia had missed the bus despite its many attempts which did not yield desired results. China did not want to be left behind. It’s huge investments during last few years has multiplied the chip making capacity it has on its land. It did not go all well for China as geopolitics came into play and the restrictions to acquire latest chip making technology began to hinder its ambitions to rule the chip market.

 

Technological progress drives the costs down in this industry. And the progress comes from the combined effort of end device makers, chip makers, equipment makers and their suppliers. It is hard to duplicate the entire ecosystem and the interplay between them. This book makes you aware of all of those things.

 

If you happen to be working in the semiconductor industry, you will enjoy reading this well-written book. Its style is a mix of a biography book and that of a popular science book. You will not only know about the companies in this industry, but also the people who made it possible and the personalities of many founders and technologists as they influenced the outcome. This book is not to be read in a single sitting as it packs lots of information which can be digested well when read slowly and pondered over.

ಓದಿದ ಪುಸ್ತಕ: ಹಸ್ತಿನಾವತಿ (ಲೇಖಕರು: ಜೋಗಿ)

ತನ್ನ ಶ್ರಮದಿಂದ ಪಕ್ಷ ಕಟ್ಟಿ, ಚುನಾವಣೆ ಗೆದ್ದು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ, ಪಕ್ಷದ ಹಿತಕ್ಕೆ ಏನಾದರು ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧನಿರುವ ಪಕ್ಷದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ, ಅವರನ್ನು ದೂಷಣೆಗೆ ಈಡು ಮಾಡಲು ತಂತ್ರ ರೂಪಿಸುವ ಎದುರಾಳಿ ಪಕ್ಷ, ಸರ್ಕಾರದ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ತಮ್ಮ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಬೆದರಿಕೆ ಒಡ್ಡುವ ಅನೇಕ ಜನ. ಇವುಗಳ ನಡುವೆ ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆಗೆ ಪ್ರತಿತಂತ್ರ ಹೆಣೆಯುವ, ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಸರಿದೂಗಿಸುವ, ತೆರೆ ಮರೆಯಲ್ಲೇ ಆತಂಕಕಾರಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸುವ ಹೊಣೆ ಹೊತ್ತ ಕಾದಂಬರಿಯ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರ ಸಹದೇವ.

ಚುನಾವಣೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದಾಗ ರಾಜಕೀಯ ಸನ್ಯಾಸ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಇಂಗಿತ ಪ್ರಧಾನಿ  ವ್ಯಕ್ತ ಪಡಿಸಿದಾಗ, ಪಕ್ಷದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ ಗಾಬರಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ. ಅವರಿಲ್ಲದೆ ಇದ್ದರೆ ಚುನಾವಣೆ ಸೋಲುವ ಭೀತಿ. ಪಕ್ಷದ ಪೊಲಿಟಿಕಲ್ ಸ್ಟ್ರಾಟಜಿಸ್ಟ್ ಆದ ಸಹದೇವನಿಗೆ ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೆಗಲೇರುತ್ತದೆ. ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಸಹದೇವ ಕೆದಕುತ್ತಾ ಹೋದಾಗ ಪ್ರಧಾನಿಯ ಹಿಂದಿನ ಜೀವನ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದ ಒಬ್ಬ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮಿ ಅವರನ್ನು ಬೆದರಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿರುವುದು ತಿಳಿಯುತ್ತದೆ. ಕಾದಂಬರಿಗೆ ಹೊಸ ಪಾತ್ರಗಳು ಸೇರುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ.

ತಂತ್ರಗಾರಿಕೆ-ಪ್ರತಿತಂತ್ರ ಹೂಡುವ ಎಲ್ಲ ಮನುಷ್ಯರಿಗೂ ಒಂದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಜೀವನ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಸಹದೇವನಿಗೂ ಅವನ ತಾಯಿಯಿದ್ದಾಳೆ. ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ನೆರವಾಗುವ ಸಹಾಯಕಿ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ದೇಹ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಇದ್ದಾಳೆ. ರಹಸ್ಯ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ನೆರವಾಗಲು ಅನೇಕ ಸರ್ಕಾರೀ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಅವನ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಇದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆಯೆ ಅವನನ್ನು ಹಣಿಯಲು ಎತ್ನಿಸುವ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಗಳು ಕೂಡ. ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ ಎಚ್ಚರ ವಹಿಸುವ ಸಹದೇವನಿಗೆ ಅವನ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಗೊಂದಲಗಳಿವೆ. ಅದನ್ನು ಮೀರಿ ಅವನು ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಿಭಾಯಿಸಬೇಕು. ತನ್ನ ಪಕ್ಷದ ಹಿತ ಕಾಯಬೇಕು.

ಉಳಿದ ಪಾತ್ರಗಳಾದ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ, ಪಕ್ಷದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ, ಸಹದೇವನ ತಾಯಿ, ಸ್ನೇಹಿತೆ, ಅವನ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅವರದೇ ಆದ ಮಿತಿಗಳಿವೆ. ಅವರದ್ದೇ ಆದ ಇತಿಹಾಸ ಇದೆ. ಹಾಗೆಯೆ ನಂಬಿಕೆ, ಆಸೆಗಳು ಕೂಡ.

ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಕಾಣಲು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಯವರೊಂದಿಗೆ ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸ್ನೇಹಿತ ಒಬ್ಬರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಠಿಕಾಣಿ ಹೂಡುವ ಸಹದೇವನಿಗೆ ಹೊಸ ಜನರ ಮತ್ತು ಜೀವನದ ಹೊಸ ಆಯಾಮಗಳ ಪರಿಚಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಹಾಭಾರತ ಬರೆದ ವ್ಯಾಸರ ಪಾತ್ರ ಅವನಿಗೆ ಪರಿಚಯ ಆಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಇರುವವರಿಂದ ತಾನು ಬೇರೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಅವನು ಕ್ರಮೇಣ ಅವರಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗುತ್ತಾನೆ. ಎಲ್ಲವು ರಾಜಕೀಯದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಎನ್ನುವ ಅವನ ನಿಲುವು ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮುಂದೆ ಮದುವೆ ಆಗುವ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಐವತ್ತನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅವನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಹೊಸತನ ಬರುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಕೊನೆ ಎಲ್ಲಿ? ಭಾರತ ಇರುವವರೆಗೆ ಮಹಾಭಾರತ ಇರಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಅಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರಗಳಷ್ಟೇ ಅಭಿನಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ಕೂಡ ಮೂಕ ಅಭಿನಯ ನೀಡುವವರೇ.

ಕಾದಂಬರಿಯ ಹಲವಾರು ಪುಟಗಳು ಮನೋಜ್ಞವಾಗಿ ಚಿತ್ರಗೊಂಡಿವೆ. "ಸಂಭವಾಮಿ ಯುಗೇ ಯುಗೇ" ಎನ್ನುವ ವ್ಯಾಸ, ದೇಶದ ಪ್ರಗತಿ ಬಯಸುವ ಪ್ರಧಾನಿ, ಪಕ್ಷದ ಹಿತ ಬಯಸುವ ಮುಖ್ಯಸ್ಥ, ಬದುಕಿನ ಸಣ್ಣ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನು ಆನಂದಿಸುವ ಸಹದೇವನ ಗೆಳತಿ ಹೀಗೆ ಕಾದಂಬರಿಯ ಎಲ್ಲ ಪಾತ್ರಗಳು ಹದವಾಗಿ ಮೂಡಿ ಬಂದಿವೆ.

ಕ್ಲಿಷ್ಟ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಸರಳವಾಗಿ ಅಕ್ಷರದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸುವ ಲೇಖಕ ಜೋಗಿಯವರಿಗೆ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು. ಒಬ್ಬರ ಬಾಯಿಂದ ಇನ್ನೊಬರಿಗೆ ತಲುಪಿದ ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಥೆ ಹೇಳಿದವರ ಪ್ರಜ್ಞೆಯು ಕೂಡ ಕಥೆಯಾದಂತೆ, ಹಸ್ತಿನಾವತಿ ಓದಿದ, ಅದನ್ನು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಂತೆ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳುವ ನಮ್ಮ ಕಥೆಯು ಕೂಡ ಅದರಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ವ್ಯಾಸನ ಭಾರತ, ಜೋಗಿಯ ಭಾರತವಾಗಿ ಮತ್ತು ಅದು ಓದುಗರ ಭಾರತವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತಗೊಳ್ಳುತ್ತ ಸಾಗುತ್ತದೆ.

ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಇರುವುದಿಲ್ಲ

ಅದು ೧೯೯೩ ನೇ ವರ್ಷ. ನಾನಾಗ ರಾಯಚೂರಿನಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದುಕೊಂಡು ಪಿ.ಯು.ಸಿ. ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗ ನೋಡಿದ ಹಿಂದಿ ಚಿತ್ರ 'ರಂಗ್'. ಅದು ನಟಿ ದಿವ್ಯಾ ಭಾರತಿಯ ಕೊನೆಯ ಚಿತ್ರ. ಅದಕ್ಕೆ ಏನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಮಿತ್ರರೆಲ್ಲ ಆ ಚಿತ್ರ ನೋಡಲು ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ಆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರು ಹೀರೋಯಿನ್ ಗಳು. ನನಗೆ ದಿವ್ಯಾ ಭಾರತಿಗಿಂತ ಎರಡನೆಯ ಹೀರೋಯಿನ್ ಆಯೇಷಾ ಜುಲ್ಕಾಳ ಅಭಿನಯ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎನಿಸಿತ್ತು. ಅದನ್ನೇ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ಹೇಳಿದರೆ ಊರ ಜನ ಏನು ಇಷ್ಟ ಪಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ನೋಡು ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದ. ಆ ಚಿತ್ರದ ಒಂದು ಹಾಡು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿ ನನ್ನ ನೆನಪಿನಾಳಕ್ಕೆ ಸೇರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಅದು: 

'ಹರ್ ಸವಾಲ್ ಕಾ ಜವಾಬ್ ನಹಿ ಮಿಲ್ ಸಕ್ತಾ, 

ಮೇರಾ ಪ್ಯಾರ್ ಕಾ ಹಿಸಾಬ್ ನಹಿ ಮಿಲ್ ಸಕ್ತಾ' 

(ಅನುವಾದ: 

ಪ್ರತಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ

ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ)

ಎನ್ನುವ ಹಾಡು. ಅದು ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಹಾಡುವ ಹಾಡು ಆಗಿದ್ದರೂ, ಅದು ದುಃಖದ ಸನ್ನಿವೇಶಕ್ಕೂ ಅಷ್ಟೇ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ವಿಷಯ ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲು ಮೂವತ್ತು ವರುಷಗಳು ಹಿಡಿಯಿತು.

ವಿಚಾರ ಮಾಡಿ ನೋಡಿ. ಹಣ, ಆಸ್ತಿಗಳು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಕ್ಕೆ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮ, ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಅಳತೆ ಮಾಡುವಿರಿ? ನಿಮ್ಮ ಮಗುವನ್ನು ಅದು ತನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕೇಳಿ ನೋಡಿ. ಅದು ಎದೆ ಉಬ್ಬಿಸಿ, ಕೈಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟು ಅಗಲ ಮಾಡಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ 'ಇಷ್ಟು' ಎಂದು. ಆ ಮಗು ದೊಡ್ಡವನಾಗಿ ಮೋಸದ ಅನುಭವ ಆದ ಮೇಲೆ ಕೇಳಿ ನೋಡಿ, ಮೋಸ ಹೋದ ನೋವು ಎಷ್ಟು ಎಂದು. ಅದು ಮತ್ತೆ ಕೈ ಅಗಲ ಮಾಡಿ ಹೇಳುವ ಗೋಜಿಗೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಕಣ್ಣಿನಾಳದಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿರುತ್ತದೆ.  ಸಮುದ್ರದಾಳವನ್ನು ಉಸಿರು ಬಿಗಿದಿಡಿದುಕೊಂಡು ಅಳತೆ ಮಾಡುವ ಧೀರರಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಹೃದಯದ ಆಳವನ್ನು ಅಳತೆ ಮಾಡಿದವರು ಎಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ?

ನಂಬಿಕೆ ಮತ್ತು ಮೋಸ ಒಂದೇ ನಾಣ್ಯದ ಎರಡು ಮುಖಗಳು. ನೀವು ನಂಬಿದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಮೋಸ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯ. ನಂಬದೆ ಇದ್ದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯ ಮೋಸ? ನೀವು ಎಷ್ಟು ಬಲವಾಗಿ ನಂಬಿದ್ದೀರೋ, ಅಷ್ಟು ಆಳದ ಮೋಸ ಸಾಧ್ಯ. ನಂಬದೆ ಜೀವನ ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ, ಹಾಗೆಯೆ ಮೋಸ ಹೋಗದೆ ಬದುಕಲು ಕೂಡ ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ. ಲೆಕ್ಕಾಚಾರಕ್ಕೆ ಸಿಗದ ನೋವುಗಳಿಗೆ ಮದ್ದಿಲ್ಲ. ಅವರು ನಿಮಗೆ ಏಕೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿದರು ಅಥವಾ ಮೋಸ ಹೋಗುವಷ್ಟು ಅವಿವೇಕಿ ನೀವೇಕೆ ಆಗಿದ್ದೀರಿ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ನಿಮಗೆ ಸಮಂಜಸ ಉತ್ತರ ಸಿಗದೇ ಹೋಗಬಹುದು. ಅದನ್ನೇ ವಿಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೂಡುವ ಬದಲು ಸುಮ್ಮನೆ ಹಾಡು ಕೇಳಿ:

'ಹರ್ ಸವಾಲ್ ಕಾ ಜವಾಬ್ ನಹಿ ಮಿಲ್ ಸಕ್ತಾ, 

ಮೇರಾ ಪ್ಯಾರ್ ಕಾ ಹಿಸಾಬ್ ನಹಿ ಮಿಲ್ ಸಕ್ತಾ' 

https://www.youtube.com/watch?v=MUWZimGH4Sk&list=RDMUWZimGH4Sk&start_radio=1

ಶ್ರೀ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಉಬ್ಬು ಶಿಲ್ಪಗಳು

ಮಸ್ಕಿಯ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲಿನ ಶ್ರೀ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೇಲಿನ ಸುಣ್ಣ ಬಣ್ಣವನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸಿದ್ದರಿಂದ, ದೇವಸ್ಥಾನದ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲಿದ್ದ ಉಬ್ಬು ಶಿಲ್ಪಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸತೊಡಗಿವೆ.

ಸಾಕಷ್ಟು ಶಿಲ್ಪಗಳು ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಹಳೆಯದಾಗಿರಬಹುದಾದ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಹೋಲುತ್ತವೆ. ಸುಮಾರು ಎಂಟು ನೂರು-ಸಾವಿರ ವರುಷ ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕೂ ಹಳೆಯದಾದ ಇತಿಹಾಸ ಈ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕಿರಬಹುದು ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅಂದಾಜು. ಅಚ್ಚರಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ಕೆಲವು ಮಿಥುನ ಶಿಲ್ಪಗಳು ಕೂಡ ಈ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲಿವೆ.

ಬಾಗಿಲುಗಳ ಸುತ್ತ ಮೆದು ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿರುವ ಶಿಲ್ಪಗಳು, ಹೊರ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟಡ ಕಲ್ಲಿನಲ್ಲೇ ಮೂಡಿವೆ. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಶಿಲ್ಪಗಳು (ನವೀಕರಣ, ಪುನರುಜ್ಜೀವನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ) ಇಲ್ಲಿ ಜೋಡಣೆಗೊಂಡಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕೂಡ ಇದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಶಿಲ್ಪಗಳು ಒಂದೇ ಕಾಲಮಾನದ್ದಾಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಅದನ್ನು ತಜ್ಞರೇ ದೃಢಪಡಿಸಬೇಕು.

ಮುಂಬಾಗಿಲನ ಮೇಲೆ ಪಂಚವಾದ್ಯಗಳನ್ನು ನುಡಿಸುತ್ತಿರುವವರು

ಕತ್ತಿ ಯುದ್ಧ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಕುದುರೆ ಸವಾರರು

ಮದುವೆ ದಿಬ್ಬಣವೋ ಅಥವಾ ರಾಜ ರಾಣಿ ಸವಾರಿಯೊ?

ಸಿಂಹವನ್ನು ಸಂಹರಿಸುತ್ತಿರುವುದು (ಹೊಯ್ಸಳರ ಚಿನ್ಹೆಯನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ)

ಶಿವಲಿಂಗಕ್ಕೆ ಹಾಲೆರೆಯಿತ್ತಿರುವ ಹಸು

ಮೂರು ಹಂಸಗಳು (NCERT adopted this as their logo)

ಅಭಯ ಆಂಜನೇಯ (ವಿಜಯನಗರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಈ ಭಂಗಿಯ ಅನೇಕ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳು ನಿರ್ಮಾಣ ಆಗಿದ್ದವು)

ಸಂಗೀತ, ನೃತ್ಯ ಮತ್ತು ಗಾಯನ

ವರಾಹ (ವಿಜಯನಗರ ಮತ್ತು ಚಾಲುಕ್ಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಚಿನ್ಹೆ) . ಜಿಂಕೆ ಮೌರ್ಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ನಾಣ್ಯಗಳ ಮೇಲಿರುತ್ತಿತ್ತು.

ಗಣಪತಿ

ಮಲಗಿರುವ ವಿಷ್ಣು

ಶಿಲಾಯುಗದ ಪಳೆಯುಳಿಕೆಗಳು, ಅಶೋಕನ ಶಿಲಾ ಶಾಸನ ಇರುವ ಈ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಜನ ವಸತಿ ಪುರಾತನ ಕಾಲದಿಂದ ಇತ್ತು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸೂಚಿಸುವುದಲ್ಲದೆ,  ದೇವಸ್ಥಾನದ ಮೇಲಿನ ಶಿಲ್ಪಗಳು ಶ್ರೀ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ದೇವಸ್ಥಾನ ಬಹು ಕಾಲದಿಂದ ಆದರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟ ಪಡಿಸುತ್ತದೆ.


ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಲೇಖನ: ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಶಿಖರಕ್ಕೆ ಬೆಳಕಾಗಿ

Live Life, Not Work

This is in the backdrop of significant job cuts by tech majors. Those who have lost jobs are no doubt talented and they were chosen with a rigorous hiring process. But it is business that matters most for those companies letting go their employees now. For companies, it is better to downsize than go bankrupt. So, they asked some of their employees to leave. Some of the employees who got laid off were loyal to their employers, worked for years for them and did not think or do much beyond their job.

Now, it is not easy to find another job as the whole tech industry is seeing a downturn. Most of the tech companies are not hiring if not firing. So those who have lost jobs have to go to another industry where skills and compensation may not match. If they manage to get a job, it could be compromising on many fronts. It is a difficult situation. It leaves them confused and ponder what to do with their lives. While the severance packages given by their employers will help them stay afloat for couple of months, it does not heal the emotional damage.

Roots of this evil could be in our education system. Many High Schools (not PU colleges) prepare their students for entrance exams well in advance. This is when the students do not have any idea what they want to do with their lives. For those who get into prestigious educational institutions, FAANG (Facebook, Apple, Amazon, Netflix, Google) seem to be their best target. Just like horses with eye blinders they did not get to see the entirety and only when they are slapped with a layoff notice, they begin to introspect.

Whether these employees lived in the valley (in the US) or in Whitefield (in Bangalore), they must adjust to the new realities. When they were working on virtual reality technologies (like AR/VR), they had forgotten the real world around them. Truth is no tech company can offer a job for life. Experience one gets in tech sector may or may not be relevant outside of those companies. If they have burned out of their incomes with a lavish lifestyle (along with junk food), their future is in real trouble. What their employers indirectly told them was, take money as long as you are useful and get lost when the need ends. Now for those who have lost jobs, there is no money on the table.

It all comes to one liner philosophy. Live life, not work. That was basic. We needed jobs to lead our lives and not the other way around. Somewhere in the journey we were brainwashed and began to think work is life and associated our lives with our employers more than needed. We wore T-shirts with company logo, took the backpack which had company’s logo and their business motto. We flashed our business cards unnecessarily. We wore our LinkedIn profiles on our sleeves. Now, the mass layoffs from the wealthiest businesses in the world make us realize we lived illusionary lives, at least to some extent.

Working for our employers till retirement is not a plan we should pursue. If it happens fine but we need to have a backup plan. We need to introspect and like our employers have a business tagline, we also need to find a tagline for each one of us. Our jobs cannot decide our goals or fate of life. They are just our association and a means to life.

You might question me, what qualifies me to write this blog post? I am an employee for the last two decades. Though I have not worked for FAANG companies, but what happens there happens in the company I work for as well. I took time and slowly realized that I was on a treadmill, and I need to get off from it someday. I kept a ceiling on my expenses, started saving and investing the savings. So, there is some financial prudence. I picked up hobbies. And made friends outside of the industry I work for. I am thankful to my employer for keeping me on job and paying me well. But when the need arises to depart, I would do so happily without a second thought or regret. Even if they don’t ask me to leave, I would do a planned exit, before my retirement age (well, at least a decade before I hit 60).

I do not expect all my colleagues to agree with me. Each to his own. But the takeaway for everyone is written on the wall in bold letters. Live life, not work.